#bedankjeleerling

Komende maandag is het zover! 28 oktober heb ik uitgeroepen tot de dag van de leerling. In navolging van “de dag van de leraar” vond ik het wel eens tijd om een dag van de leerling uit te roepen. Want als sportleraar in het MBO onderwijs merk ik dat je erg veel winst kunt halen tijdens de informele momenten met je studenten. We geven heel vaak aandacht aan de dingen die niet mogen, die ze niet goed doen en benoemen heel vaak de verbeterpunten.  Op zich natuurlijk goed, want hun ontwikkeling staat centraal….

Maar…..de studenten zullen zich pas echt gaan ontwikkelen als ze zich thuis voelen op school, in de klas en bij docenten. En juist dat laatste kun je creëren door tijdens informele momenten de student op te zoeken.

 

En daarom daag ik iedereen die in het onderwijs werkt uit voor het volgende:

Begin komende maandag je les als volgt:

Beste studenten, wat goed dat jullie er zijn, ook al waren er een aantal te laat, ik vind het goed te zien dat jullie de moeite hebben genomen om op school aanwezig te zijn. Pak alvast je spullen op de bank, heb je ze niet bij je dan ga naast iemand zitten die ze wel bij zich heeft, geen probleem! Check ook even je telefoon, gedurende de les zal ik 3x een “whatsapp&facebook-moment” inplannen. Daarnaast wil ik geen enkele student zien die vandaag de hele les op 4 poten zit, dus wiebel! Wil je wat tegen de buurman vertellen over het weekend dan vraag even of ik mijn mond kan houden. En als er goed gewerkt wordt dan spenderen we de laatste 10 minuten aan jullie “Youtube-top-10!”

Twitter komende maandag mee via #bedankjeleerling en stuur een boodschap de wereld in waarin je je waardering uitspreekt over je studenten!

Kijk op www.facebook.com/Ludiekesportverhalen  Like deze pagina en volg mij op @ludiekesport

Wil je reageren op “de dag van de leerling” mail mij dan!

 

Met sportieve groet,

Joop Wolters

Docent CIOS Sittard niv. 2

j.wolters@leeuwnet.nl

 

Sport, een gewichtige bijzaak!

 

 

Een ludiek verhaal over de combinatie van Sport en de cultuur van de gespierde, motorisch perfect ontwikkelde atleet, kan dat? Vollere topsporters zijn die slechter? Is dun succesvol? Is zwaarder minder mooi? Serena of Venus? Doen we niet te gewichtig over sport? Gaat topsport altijd hand in hand met slank zijn? Trots zijn op je prestaties of op jezelf, wat is er belangrijker? Kortom, een ludiek sportverhaal over bewegen, volslank, trots, sport en de positie van “ronde vormen” in de sport.

Ik werd getriggerd voor dit verhaal door het bovenstaand filmpje op Youtube. Na korte tijd op Google te hebben doorgebracht begon mijn creatieve tandwiel op volle toeren te draaien. Flarden van teksten, halve zinnen, volle woorden, grappige kwinkslagen, opmerkingen en sportieve momenten flitsten aan mijn gedachten voorbij. Hongerig naar een nieuw verhaal liep mij het spreekwoordelijke water in de mond en pakte ik mijn digitale notebook erbij en heb inmiddels 2 alinea`s geschreven. Ik ben voornemens om er geen dik boekwerk van te maken, maar een juiste balans te vinden tussen gewichtige en wat minder gewichtige zaken.  Zo zie je maar dat je in een paar zinnen al flink wat verborgen knipoogjes kan wegschrijven over de bijzondere combinatie van SPORT & GEWICHT!

Mijn creatieve tandwiel bracht mij tot een aantal uitersten. Zo kun je denken aan de dagelijkse strijd die veel mensen voeren om op hun gewenste gewicht te komen, voor sommige is dit natuurlijk al topsport op zich.  Je kan denken aan een grappig verhaal over hoe belangrijk en gezond sport en bewegen is voor de wat vollere medemens, maar nadat mij de Olympische gedachte van “meedoen is belangrijker als winnen weer te binnenschoot wist ik welke twist ik moest maken aan dit verhaal.

Mijn verhaal gaat over de plek die “ronde vormen” innemen in de huidige wereld van de sport. Als je trots durft te zijn op je lijf en daarmee dus het directe tegengeluid laat horen ten opzichte van de schoonheidscultuur dan verdiend dat een verhaal met een kwinkslag. Want als je echt gaat nadenken over ronde vormen, over uitdrukkingen en gaat kijken naar voorbeelden in de sport dan staat “sport” hartstikke bol van knipoogjes naar gewicht, eten enz.

Ik ben mijn blog begonnen in juli van dit jaar (2013) en mijn eerste verhaal ging over de Ronde van Frankrijk, genaamd “het land van Froomage” wijzend op de onoverwinnelijk blijkende Chris Froome! Naast de Ronde van Frankrijk is er natuurlijk ook de Ronde van Italië, Spanje, Californië, Polen, Zwitserland, Nederland en ga zo nog maar even door. Dit is een eerste verwijzing naar het belang van het begrip “ronde vormen in de sport”. Daarnaast kun je ook denken aan het geven van een rondje in de derde helft, een helft die in de amateurtak van het Nederlandse sportersgilde een belangrijke positie inneemt. Maar je kan natuurlijk ook uitgeschakeld worden in de voorronde, of juist doordringen tot de volgende ronde. Je kan je tegenstander op een rondje zetten, een schaatser rijdt zijn rondjes of rijdt qua snelheid “rondje 30”.  Behalve schaatsen kun je ook bijvoorbeeld hardlopen of autorace invullen. Dan heb ik het nog niet over alle sporten die beoefend worden met ronde ballen, deze kun je zelf wel invullen.

Verder denk ik ook aan verschillende topsporters die met een “trots” lijf toch de top hebben gehaald. Dit in tegenstelling tot de slanke amateursporters die vaak de wilskracht, power, talent en doorzettingsvermogen missen ten opzichte van de mensen die er harder voor moeten werken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Erica “ik ga je knuffelen” Terpstra, 3^de doelman van oa Ajax Jeroen “Pizza”  Verhoeven, verschillende judoka`s, (sumo) worstelaars, boksers, rugbyers, American Footballers, honkballers enz. Maar denk ook aan de zusjes Williams, Serena en Venus, waaruit blijkt dat dun niet altijd het meest succesvolste hoeft te zijn. Meteen ook weer een leuke woordspeling, succesVOL;-)

Verder dacht ik ook meteen aan uitspraken, kreten en opmerkingen die in onze sportwereld een plek hebben gekregen. Veelal zijn deze opmerkingen terug te leiden naar het idee achter dit verhaal, namelijk naar hoe belangrijk “ronde vormen” zijn in de dagelijkse sportpraktijk. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een sporter die moet toegeven dat zijn tegenstander “een maatje te groot is”, of aan het vreemde wedstrijdverloop van een voetbalwedstrijd, want “de bal is rond” wordt er dan geroepen. Hoeveel trainers en sporters spreken niet over “de vorm van de dag”, schijnbaar bepalend voor het halen van een bepaald niveau.  Welke trainer roept er niet dat er een “tandje bij moet” of dat een sporter “de honger moet hebben om te winnen”? Echt waar, sport is doordrenkt van de tegenstellingen!

Een aparte alinea wil ik graag wijden aan het wielrennen. Deze sport is wat ze noemen een duursport en dus niet weggelegd voor de wat vollere (top)sporter. Want ja als je zoveel calorieën verbrandt dan kan het toch niet zo zijn dat je een “trots” lijf hebt. Maar wat ik dan weer het meest leuke vind is dat er juist bij deze sport fantastische termen worden gebruikt om een en ander uit te leggen. De koploper die pap in de benen heeft en dus de overwinning aan zich voorbij ziet glippen heeft last van de zogenaamde “hongerklop”. De wielrenner die denkt nog wel even het gat naar de kopgroep kan dichtrijden, maar dat niet redt zweeft ergens tussen peloton en de “tete de la course”, deze iets te ambitieuze wielrenner bevindt zich in de zogenaamde “chasse patate”. En het peloton dat jaagt op het groepje koplopers moet echt “volle bak” gaan rijden.

Zo zie je maar, (top)sport hoeft niet per definitie iets te zijn voor de slanke, gespierde personen die zichzelf heel goed vinden. Het gaat er juist om dat je lekker in je vel zit en daardoor laat zien wie je bent. Je kan de top op vele manieren bereiken, maar sommige bereiken hem nooit, ondanks hun talent in overvloed, maar juist deze mensen zijn vaak net iets “te vol” van zichzelf. Daarom, breedtesport of topsport, amateur of professional, dik of dun, binnensport of buitensport, lekker boeien….Sport, beweeg, ben trots and ENJOY!

Volg Facebook en Twitter om mee te praten over dit onderwerp, ideeën aan te brengen en voor meer ludieke info zoals foto`s, filmpjes enz.

www.ludiekesportverhalen.blogspot.nl

www.facebook.com/Ludiekesportverhalen

Twitter @ludiekesport

28 oktober, de DAG van de LEERLING!

 

 

Wat wil je later worden? Wat is je ambitie? Wat wil je bereiken? Levensmotto? Visie? Deze en meer vragen zijn mij gedurende mijn studententijd meerdere malen gevraagd en het antwoord moest ik lang schuldig blijven, totdat……

De luchtige tonen van de Iphone 5 hebben vanochtend wederom hun werk gedaan. Dit geluid dat op een “Pavloviaanse wijze” onderdeel is geworden van mijn ochtendritueel heeft, na een aantal malen in de wacht gezet te zijn door de bekende knop die “snooze” heet, mij bewogen om op te staan. Vandaag was namelijk de grote dag.

Als een jong veulen dartelde ik over de bovenverdieping. Spierpijn welke ik heb opgelopen in mijn iets te ambitieuze amateurvoetbal-enthousiasme,  waar ik eerder over heb geschreven, herkent mijn lichaam niet eens meer. Met een motorisch ongekend niveau schiet ik in mijn kleren, poets ik mijn tanden en de wax lijkt uit zichzelf een weergaloos kapsel tevoorschijn te toveren. Daarna daal ik af naar de begane grond. Het voelt alsof ik zweef, want volgens mij raak ik maar maximaal 5 keer de trap aan. Wat gebeurt er in godsnaam?

In de eetkamer staat er een ontbijt op mij te wachten zoals je vaak op tv voorbij ziet komen. Aan niks ontbreekt het mij tijdens de belangrijkste maaltijd van de dag. Een continental breakfast in een willekeurig sterrenhotel zal verbleken bij het zien van mijn ontbijttafel. Een mix van vitamines, meergranen broodjes, hard- en zacht gekookte eitjes en muesli met yoghurt vullen de eetkamertafel die normaal gesproken gewend is aan een snelle hap om vervolgens weer de rest van de werkdag alleen gelaten te worden. Maar niet vandaag, want vandaag is het een speciale dag!

Ik stap in de auto en deze rijdt bijna vanzelf naar mijn werk. Parkeren kost geen moeite, de laptop heeft zichzelf gedeponeerd in mijn kofferbak en ik word vriendelijk begroet door iedereen die op mijn pad komt. Zelfs op de radio lijkt het net alsof “begin de dag met een dansje” van Giel voor mij wordt gezongen. Het lijkt wel alsof ik droom en dat gevoel zal alleen maar versterkt worden vandaag. Ik loop mijn werk binnen en elke persoon die ik tegenkom bezorgt mij een glimlach van oor tot oor. Of het nu gaat om een collega of een klant van ons, iedereen maakt mij het hof.

Ik kleed me om in mijn werktenue en ga naar de ruimte die de ARBO-dienst aanstipt als zijnde een prima werkplek. Er is ruimte genoeg, de omgeving nodigt uit tot bewegen, verschillende zit- en staposities behoren tot de mogelijkheden. Ook is de temperatuur prima evenals de luchtcirculatie en de hoeveelheid licht die binnenvalt. Alle afmetingen kloppen van mijn flexibele werkplek. Er is voldoende afleiding van mijn collega`s, maar ik kan ook prima zelfstandig werken op deze plek.

Voordat ik goed en wel kan beginnen met mijn werk valt er in de digitale brievenbus een mailtje op mijn digitale mat. Mijn baas, of ja de baas van de baas van de baas en daar dan weer de baas van richt zich tot mij! Met warme woorden spreekt hij tot mij en mijn collega`s. Wat een bewondering, eer en bedankjes schieten er vanuit het beeldscherm van mijn zojuist gepimpte Dell-computer mijn kant op. Met een hippere tune dan mijn Iphone-wekker wordt deze boodschap ingeluid en ik word geprezen voor mijn inzet, motivatie, ambitie en werklust. Sterker nog, dat geldt voor elke collega!

En nu zit ik thuis. Zojuist heb ik een fantastisch diner gehad en ben ik aan dezelfde eetkamertafel als eerder genoemd bezig om me weer druk te maken over roosters, werkprocessen, competenties en proeve van bekwaamheden. Morgenvroeg gaat dezelfde wekker, met dezelfde tune, maak ik weer hetzelfde ontbijt, leg ik mijn laptop zelf in de auto en kom ik aan op school. Ik trek mijn sportkleren aan om de sporthal in te gaan, oftewel mijn werkplek. Lesgeven aan mijn studenten van CIOS Sittard-Venlo, super! Mijn werkplek is afwisselend van sporthal tot een sportveld, van de dojo tot in een lokaal.

De dag van de leraar, zo heet deze dag. Voor mij is het een dag zoals elke andere, want alle bedankjes en eer haal ik elke dag uit mijn studenten. Daar kan geen vlaai tegenop. Ik waardeer de waardering van management en CVB`s, maar de club die elke dag voor mijn neus staat maakt voor mij werken in het onderwijs tot iets moois. Ik stel daarom ook voor dat we een nieuwe dag in het leven roepen:

De dag van de LEERLING! Een dag waarop ze af en toe eens op hun smartphone mogen kijken, ze mogen kiezen wat ze met gym gaan doen, op hun stoel mogen wippen of zelfs heel even de voeten op de bank mogen leggen. Een dag waarbij we ze wel een keertje “de bus laten halen” en misschien, heel misschien geen huiswerk-controle krijgen. Laten we afspreken dat maandag 28 oktober de dag van de LEERLING wordt.

Who is in? Want als we 1 dag investeren in de informele band met onze student dan levert dat uiteindelijk tijd op;-) Dus beste collega`s, spread the word, deel dit blog, stuur het naar je collega`s. Mochten studenten dit lezen schrijf het deze keer wel op in je agenda en help je docent er aan denken op maandag 28 oktober, de DAG VAN DE LEERLING!

 

Was getekend,

Joop Wolters

Docent CIOS Sittard, niv. 2

j.wolters@leeuwnet.nl  

Wereldkampioen in mijn droom!

 

Welke jongen droomde niet van een winnende goal in een uitverkocht stadion? Wie maakte niet de allermooiste goals in zijn herinnering? Wie nam vroeger na het trainen een penalty en beeldde zich in dat het ging om een kampioenschap? Bleef je ook oefenen op die Panenka of de wereldgoal van San Marco? Was je daardoor ook altijd te laat voor het avondeten?

Afgelopen zaterdag betrad ik de Amsterdam Arena en ondanks dat hij op dat moment nog niet voor de helft gevuld was kreeg ik ineens een flashback naar mijn jeugdjaren. Zonder een voorkeur te hebben voor een club droomde ik vroeger van spelen in de spits bij een topclub! Wie niet? Dit verhaal zal hopelijk voor heel wat mannen herkenbaar zijn.

In mijn dromen was ik de nieuwe aankoop van mijn favoriete club. Weggekaapt bij de plaatselijke trots mocht ik naar de grote stad om furore te gaan maken in de spits van een wereldteam. Op dit moment maak ik deel uit van een plaatselijk wereldteam. Zo zie je maar weer dat dromen en ambitie niet altijd leiden tot het gewenste resultaat, maar ik moet toegeven dat ik ook geniet van deze sportieve realiteit. Elke wedstrijd die ik speel op dit respectabele niveau gaat de boeken in als mijn eigen finale in mijn eigen verzonnen Champions League.

Daar liep ik als jochie met de bal onder de arm naar school. ADHD bestond nog niet echt, maar als ik nu terugkijk dan denk ik dat ik vast en zeker “Alle Dagen Heel Druk” was. Draaiend op mijn stoel, afgeleid zijn als er een vlieg voorbij vloog, overal wedstrijdjes in zien en niet kunnen wachten totdat de gymles op het rooster verscheen. En wat de gymles ook inhield, het maakte mij niet uit. Mijn drang om te bewegen en mijn, toen al rijke, fantasie zorgde ervoor dat ik me tijdens de turnonderdelen in de finale van de verschillende Olympische disciplines waande, tijdens het basketbal besliste ik de NBA eigenhandig en speelde we trefbal dan verzon ik een bekerfinale van de MTA, beter bekend in mijn dromen als de Mondiale Trefbal Association.

Maar net als velen jongens op die leeftijd was voetbal belangrijker dan welk onderdeel dan ook van mijn, volledig zorgeloos, leventje. Het enige waar ik me druk om hoefde te maken was of ik op tijd thuis was om te eten, of mijn voetbalvriendje van de basisschool ook buiten mocht spelen en of de bal “binnenkant paal” binnenviel of toch “buitenkant-jas” uit de goal caramboleerde. Terugdenkend aan die tijd lijkt het wel alsof ik het herbeleef. Dromen is geweldig en kan voelen als topsport, zeker op het niveau waar ik op droomde.

Ik droomde dat ik van de tribune werd geroepen, omdat alle spitsen geblesseerd waren. Ik schoot in de laatste seconde de bal onhoudbaar in het  kruis en alle fans scandeerden mijn naam. Ik twijfelde of mijn naam wel een echte voetbalnaam was en vroeg me tegelijkertijd af bij welke club ik het liefste wilde spelen. Ik oefende handtekeningen voor het geval dat ik ineens fans tegen het lijf liep en bedacht elke dag weer een betere en mooiere manier van juichen.. Op “de wei”, zoals wij het veld achter onze school noemde, wisselde ik de mooiste passeerbewegingen af met de meest weergaloze goals, achteloze hakjes passeerden de revue alsof het de normaalste zaak van mijn wereldje was en ik stond als een volwassen vent de pers te woord. Overigens sloot ik elke goal af met een buikschuiver van Pi-Air van Hooijdonk waarmee hij het “Avondje NAC” op de kaart zette!

Maar elke dag werd het 17.00u en moest ik gaan eten, weg voetbaldroom voor die dag! Elke ochtend ging de wekker en moest ik opstaan, weg voetbaldroom van die nacht! En uiteindelijk eindigde mijn jeugd en ging ik aan de slag met studeren en werken, weg voetbaldroom die ik had als kind! Maar het mooiste van dromen is dat je ze af en toe kan herbeleven en dat heb ik zojuist gedaan, heerlijk!

Inmiddels is het 23.30u en roept mijn bed. De volgende voetbaldroom staat voor de nachtelijke deur en ik ben benieuwd wat ik nu weer ga beleven. Ik weet inmiddels wel zeker dat ik genoten heb van mijn jeugd, mijn basisschoolvrienden die mij de beste voorzetten gaven wil ik dan ook bedanken dat zij mij in de gelegenheid stelde om furore te maken in mijn fantasierijke wereld! Momenteel bevind ik me in de realiteit van het amateurvoetbal. Morgenavond is het weer trainen met te weinig spelers, zondagochtend ga ik naar de club die perfect gerund wordt door een paar mensen met een onuitputtelijk clubgevoel. Teamgenoten komen met de fiets, sommige al met hun voetbalkleren aan, dan volgt de standaard voetbal warming-up in een iets andere ambiance als waar ik over droomde en is het om stipt 14.30u tijd voor hotse-knotse-begonia-voetbal.

Toch ga ik nog vaak terug naar mijn jeugd merk ik, want als ik scoor en er klappen 25 mensen voor de simpele intikker die ik net met pijn en moeite omgezet heb in een doelpunt dan waan ik me heel even in een uitverkocht “Theatre of Dreams” van Manchester United en voelen die 50 handen die op elkaar gaan als 50.000 handen en na afloop oefen ik nog snel even snel mijn handtekening, gewoon voor het geval dat….!

Messi of Ronaldo? Een blik in de wondere discussiewereld van mijn studenten!

Is het een discussie waard? Heeft discussiëren zin? Is er echt iemand beter of niet? Glamourboy of wonderkind? Ferrari of fiets om naar de training te gaan? Plezier versus verplichting? Teamgeest of egoïsme? Real of Barca? Wetenschappelijk bewezen of afhankelijk van teveel variabelen?

Ineens was ik getuige van een hoop geschreeuw, drukke armgebaren, lichaamstaal die zijn weerga niet kende en een onduidelijke scheiding tussen voor- en tegenstanders van de twee grootste voetbalzonen van de wereld, namelijk Messi en Ronaldo. Ik bekeek het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelde en ik zag dat het niet echt de stempel van “discussie” mocht krijgen. Dit kwam eerder in de buurt van “degene die de meeste decibels produceert heeft gelijk”. Evengoed is het geweldig om te zien met hoeveel passie en ogenschijnlijk evenveel voetbalverstand deze woordenstrijd beslist lijkt te worden door mijn helden cq studenten!

Als docent van de niveau 2 opleiding van CIOS Sittard ben ik afgelopen week neergestreken in St. Pietersvoeren, de Voerstreek onder Maastricht. Een introductiekamp waarbij we de eerste stappen zetten op het gebied van teambuilding en we met 38 studenten 24/7 op elkaars lip zitten. Samen koken, activiteiten doen, organiseren, slapen en vrije tijd, alles gezamenlijk om het groepsgevoel te verbeteren. Studenten leren elkaar kennen en ze komen erachter hoe de docenten in elkaar steken, maar wij als docenten zien de studenten ook eens in een andere rol als alleen maar in de klas. Zeer interessant en dat wordt alleen maar interessanter zodra er schijnbaar iets ontstaat rondom een opmerking van een leerling dat Messi de beste voetballer is allertijden. Geweldig om dat van dichtbij mee te mogen maken.

De woensdag staat bij ons op kamp altijd in het teken van een 30km lange wandeltocht. Tijdens deze wandeltocht zijn de “oortjes” en de smartphones verboden. Het mooie is dat de studenten dat ook perfect weten, want ze leveren hem direct en zonder te morren in als ze “gesnapt” worden. Helaas weten wij ook wel dat we niet alles hebben gezien, maar achteraf blijken leerlingen toch veel met elkaar gesproken, besproken en gedeeld te hebben. Dit is niet alleen op het gebied van sport, maar ook worden thuissituaties besproken, hobby’s, liefdesleven en natuurlijk zette de discussie van de nacht van tevoren zich vrolijk door tijdens onze tocht door het Zuid-Limburgse Heuvelland.

Daar waar er vaak geroepen wordt dat veel studenten een te korte spanningsboog hebben en een slecht concentratievermogen bleek deze discussie ervoor te zorgen dat ze uitermate geconcentreerd waren op hun eigen mening, die van anderen en dat de spanningsboog groter bleek dan iedereen doet vermoeden. Dat kan ook niet anders, want deze 2 competenties worden dagelijks getraind door urenlang FIFA en GTA5 te spelen. Dit vergt namelijk concentratie2.0. Dus ze kunnen het wel, nu nog zaak om deze trigger in het onderwijs in te bouwen, maar dat is iets voor mijn eerdere verhaal over “de Gymles2.0 – Steve Jobs scholen”

Hieronder een aantal qoutes met daarbij een ludieke twist op wat er geroepen werd!

“Messi heeft plezier en Ronaldo is arrogant”.

Tsja, ik kon die leerling geen ongelijk geven, maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn persoonlijke voorkeur voor deze kleine, Argentijnse goocheldoos. Het plezier straalt er vanaf. Constant is Messi bezig om niet alleen zichzelf en zijn team te plezieren, maar zonder dat hij erover nadenkt vermaakt hij ook miljoenen voetballiefhebbers all over the world. Ronaldo daarentegen lijkt constant zich af te vragen hoe hij het beste het publiek kan bespelen in zowel positieve als negatieve zin. Hij is niet alleen maar bezig met zichzelf, maar corrigeert teamgenoten verbaal en non-verbaal en probeert het publiek op zijn hand te krijgen. Vaak werkt dit averechts. Ronaldo is altijd verongelijkt, als we met z`n allen door de regen zouden lopen dan zal Ronaldo nog steeds beweren dat hij natter wordt!

“Messi gaat op zijn fiets naar de training met de bal onder zijn arm en Ronaldo rijdt in een Ferrari en laat zelfs zijn schoenen strikken”

Deze quote zie ik echt voor me! Tenminste dat van Messi dan. Ik zie hem echt thuis vertrekken met een bal onder de arm. Huppelend verlaat hij zijn straat en vlak voor de bocht draait hij zich om en met zijn lolly in de mond zwaait hij nog even naar zijn moeder die altijd in de deurpost wacht totdat zoonlief is verdwenen. Aangekomen op de club belt hij even zijn moeder om te laten weten dat hij goed is aangekomen. Wachtend op de rest jongleert hij wat met een bal en af en toe graait hij eens in zijn rugzak om een slokje te nemen van de Spaanse variant van “Capri-sonne” en te kijken wat “Madre” op de boterham heeft gesmeerd.

Dan Ronaldo, hij belt de pers op dat hij gaat vertrekken, kijkt in de buitenspiegel 5x of zijn haar goed zit, scheurt vervolgens langs de door hem zelf opgetrommelde journalisten en duikt linea recta de parkeergarage in van “de Koninklijke”. Traint, traint hard, traint nog harder, doucht, soigneert en verdwijnt!

“Messi heeft een beter team om zich heen, Ronaldo moet het zelf doen”

Dat klinkt als een prima oordeel, ware het niet dat spelers als Benzema, Alonso, Kedira en Ozil toch ook niet de minste zijn. Daarnaast had Ronaldo ook nog het geluk om een gedeelte van zijn carrière te mogen spelen onder “The Special One” terwijl de Barcelona-mannetjes het moesten doen met de docent genaamd Guardiola. Alleen al vanuit mijn onderwijsachtergrond zou Guardiola natuurlijk mijn voorkeur hebben.

“Messi is een talent en Ronaldo is een product van hard trainen”

Oneens, allebei de spelers zijn talentvol, maar volgens mij door de verschijning van 1 brok dynamiet ten opzicht van 1 brok plezier lijkt het alsof Ronaldo het alleen maar van zijn harde werken moet hebben. Beide spelers zijn zeer talentvol, maar ze trainen ook allebei elke dag keihard!

“Oke jongens, ik discussieer 10 minuten mee en daarna is het klaar met de discussie, anderen beginnen zich te ergeren aan het hele toneelspel en ik denk dat we er net zoals heel de wereld niet uitkomen”

En ik maakte een paar regels zodat deze “hardroepwedstrijd” een beetje de kleur krijgt van een discussie. Iemand aanstellen als scheidsrechter werkt natuurlijk altijd bij studenten die sportminded zijn. De scheids zorgt ervoor dat we elkaar laten uitpraten, dat men netjes spreekt,  de decibels binnen de perken gehouden worden en zo nog een handjevol regels meer. En ineens bleek toch dat de studenten minder te zeggen hadden dan in de hele discussie daarvoor. Al 15 kilometer lang en een hele nacht hier aan voorafgaand bleken binnen 10 minuten te zijn uitgesproken. Behalve dat de studenten elkaar hadden leren kennen bleek dus ook dat ze wat minder te vertellen hadden als ze dachten, want het constant herhalen van dezelfde mening, maar steeds op een andere manier en met een andere toon was er nu niet meer bij…….

Uiteindelijk bleek de wandeling een succes, de discussie voor niemand te winnen en de meester had de studenten toch weer wat geleerd. Tenminste dat is zijn eigen bescheiden mening……Voorkeur van de meester, Messi! Dit zal maandag wel weer wat discussie opleveren, maar gelukkig zitten er 38 potentiele scheidsrechters in ons team!

Studenten, neem maandag je fluitje mee!

 

Met sportieve groet,

 

dhr. Wolters

Speech diplomauitreiking CIOS Sittard niv. 2

Hebben de docenten wel alles goed gezien? Is er sprake van sociaal wenselijk gedrag? Lopen de studenten alleeen in het zicht “in de pas”? Zijn het de echte toppers van vandaag? Dit verhaal is in ieder geval voorgedragen tijdens de diplomauitreiking van CIOS Sittard niveau 2,  de groep die zich een weg geknokt heeft naar het diploma tussen 2011-2013.

Dit is het verhaal van Nikon, de verborgen camera. Nikon is een kleine, maar functionele gadget van CIOS niv. 2 Nikon is overal en altijd. In de ochtend start hij zijn dienst bij de bushalte hier iets verderop. Hij registreert niet alles, want dat is het nadeel van een camera als er iets buiten het gezichtsveld afspeelt is dat moeilijk opnemen. Dus dat wat er nu verteld gaat worden door Nikon is een kleine afspiegeling van een doorsnee dag van de CIOSSER op deze locatie. Let wel, het idee heerst dat er buiten het gezichtsveld van Nikon ook nog een en ander heeft afgespeeld. Dit zijn vaak de dingen die u en ik niet willen weten, maar waar we soms wel eens onze bedenkingen hebben.

Nikon heeft ons de afgelopen 2 jaar geïnformeerd over de helden die vandaag hun diploma ontvangen. De zaken die hij ons heeft laten zien variëren van mooie sportmomenten tot persoonlijke dieptepunten, van sneaky gedrag tot geweldig veel respect en bewondering voor elkaar.

Hij start zijn verhaal bij de bushalte. Zijn gevoelige oog viel elke ochtend op de buschauffeur die wederom een bijzonder ritje had gemaakt. Of het nu ging om die zingende club in die trainingspakken of de dansende, muziekluisterende en luidkeels pratende studenten die uitstapten in het pittoreske Buchten, elke ochtend en middag werd er weer een feest gemaakt voor de chauffeurs.

Dan vervolgde deze groep haar weg richting school. Nooit of te nimmer kon Nikon deze club betrappen op het lozen van afval, het gooien van kiezeltjes of het achterlaten van, vaak met liefde gesmeerde, boterhammen. In 1 ruk renden ze werkelijk als 1 peloton richting Sportplaza `t Anker. De thuisbasis van deze tot op het bot gemotiveerde sportstudenten, ook wel betiteld als de top van motorisch Nederland. Met het zweet op het hoofd en de tas tot de nok toe gevuld kwamen ze binnen. Nooit heeft Nikon iemand kunnen betrappen op te laat komen. Ongelooflijk, maar waar. Zelfs als iemand ziek, zwak, misselijk of geblesseerd was dan bleek dat altijd te kloppen. Liep Nikon een plaatselijke sportclub binnen op een avond dan zag hij de geblesseerde ciosser langs de kant zitten met zijn of haar enkel ingetapet of met een coolpack erop. Want deze toppers wisten waar ze mee bezig waren en op school zeggen dat je geblesseerd was om vervolgens `s avonds toch te kunnen voetballen dat kwam nooit in ze op. Hulde!

Nikon volgde de groep tot in het klaslokaal of naar de kleedkamer. Daar ontstond een prachtig schouwspel. De leerlingen voerde wedstrijdjes uit wie zich het snelste kon omkleden, wie zijn kleren het netste kon ophangen, wie het gezondste lunchpakketjes bij zich had en wie er vooraan mocht zitten. Zonder ook maar 1 woord van de docent zaten de leerlingen klokslag 08.45u klaar met de juiste spullen op de bank of in het juiste tenue. Huiswerk werd alleen in het begin gecontroleerd, want ook deze doorgewinterde docenten zagen dat dit wel snor zat. Geen huiswerk maken werd in deze groep gezien als niet slim, slecht voor je ontwikkeling ipv stoer of cool. Vaak sprak men zich ook daar ook op aan om zo samen met elkaar constant bezig te zijn met het doel van het behalen van het diploma. Nikon is al op veel plaatsen geweest, maar zoiets had hij nog nooit meegemaakt.

Nikon had ook een aanvraag gedaan voor de verschillende kampen en deze waren goedgekeurd. En dus ging Nikon mee tijdens de fiets- en wandeltochten op het kamp. Ook verbleef hij in de slaapvertrekken. Daar waar kampen vaak worden gezien als vrijheid-blijheid bleek daarvan geen sprake bij deze leerlingen. Zonder enige aarzeling spraken leerlingen elkaar aan op eerder gemaakte afspraken als het netjes twee aan twee fietsen, wachten op elkaar, aan de verkeersregels houden, rust en stilte in de slaapkamers en op tijd zijn bij de eetmomenten. Nogmaals, steeds in het achterhoofd dat diploma. Deze topsporters waren ten alle tijden bezig met hun opleiding.

In het begin van de opleiding hebben we aan de leerlingen gevraagd wat zij vinden passen bij een sportleider en zelf kwamen ze met de volgende zaken, die ze overigens gedurende hun hele opleidingstraject constant uit zichzelf hebben nageleefd:

·         Petjes af in het gebouw

·         Geen grote koptelefoons

·         Telefoons niet zichtbaar tijdens de lesmomenten

·         Kauwgoms dat was helemaal geen issue, uit! Riepen ze in koor

·         Goede beroepshouding dus toon initiatief, respect, kom je afspraken na enz

Kortom, ook hier waren we snel uit!

De examenstage begon en Nikon had zich weer geïnstalleerd in het leslokaal waar de studenten 1x uitleg hebben gekregen over de examenopdrachten. De docent, ik dus, wilde het eigenlijk het liefste veel vaker uitleggen, maar dat was helemaal niet nodig. Aangezien deze jongelui zeer geconcentreerd kunnen luisteren, zaken direct noteren en als ze vragen hebben dat eerst zelf proberen op te lossen, dan te raden gaan bij hun collega-studenten, om vervolgens de google-zoekmachine te gebruiken, tsja dan sta je daar als docent met je goed fatsoen. Maar machtig mooi om te zien dat de jeugd van tegenwoordig zo bezig kan zijn met hun studie.

Als laatste wil ik nog graag benoemen dat alles examenopdrachten elke week zijn bijgehouden. Nikon keek en fluisterde mij in dat ik dat niet hoefde te controleren, want een kwartier voordat de les begon controleerde de klas elkaar. Ongelooflijk he!

U snapt natuurlijk dat Nikon soms net een student is. Met veel mooie praatjes probeert hij ons te overtuigen. Creatief omgaan met de waarheid gebeurt wel eens, hij slaat de echt belangrijke zaken echt wel op en als puntje bij paaltje komt dan werkt hij echt wel, zo ook onze studenten. Ook Nikon heeft wel eens de batterijen leeg, de lens kapot of het geheugenkaartje kwijt.

Nikon wil wel graag de studenten een tip meegeven. Nikon is niet meer het enige A-merk in de markt en hij zal zich moeten blijven ontwikkelen en verbeteren om zich te onderscheiden en dat moeten jullie ook blijven doen. Als jullie komend jaar 5% van mijn verzonnen verhaal daadwerkelijk gaan doen dan help je jezelf weer een stapje verder!

En dan blijft de volgende zin jullie allemaal natuurlijk bij op een dag dat je geen zin hebt, want als je geen zin hebt, dan……..?

Gefeliciteerd!

Categorie "Ludieke sportfoto`s en filmpjes"



Een nieuwe categorie is geboren! Heb je ludieke sportfoto`s of filmpjes gevonden stuur ze dan naar mij toe via het contactformulier. Post ze op mijn Facebook of via Twitter (@ludieksport). Ik za ze posten en voorzien van een ludieke twist!

 

Hieronder enkele ludieke sportfoto`s en filmpjes.

 

Schaakboksen

Knock-out of schaakmat. Ik kijk nu al uit naar de nieuwe sportcombinaties. Formule1-bowlen? Ik zie het al voor me dat Lewis Hamilton tijdens de pitsstop een strike dient te gooien;-)

Aan welke combinatiesporten denk jij?

 

                           

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                             

Gareth Bale, de man van 100 miljoen

Stel je voor dat hij zijn salaris zou halveren en de rest verdeelt onder de armen, dat zou hem de bijnaam “Robin Voet” opleveren!

Welke sporter verdiend een andere bijnaam?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

Arjen Robben en de finale van de Champions League

Droomde Arjan Robben wel van een voetbalcarrière, of komt zijn jongensdroom nu uit met zijn eerste boek?  

Welke jongensdroom had jij vroeger?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties en inzendingen!



 

CIOS Sittard-Venlo, familiegevoel voor gevorderden.

CIOS Sittard-Venlo een A-merk? Jonge docenten en oud-collega`s door één deur? Vergaderen op locatie? Teambuilding op de fiets? Klimmen en dalen? Hardrijden en wachten op de rest? Prestige en respect? Vriendenweekend of een collegiaal omgangsweekend? Les Copains 2013 was wederom fantastisch!

Ik ga proberen om jullie een kijkje te geven in de gevoelskeuken die het team van CIOS Sittard-Venlo met elkaar deelt. In deze keuken wordt geknipt en geschoren, gekookt, er kan van alles aanbranden, naast de pan vallen, te groot of te klein gesneden worden, met de vuist op de tafel geslagen worden en het servies kan door de keuken vliegen. Maar aan het einde van dit sportieve liedje staat er altijd een heerlijke 5-sterren maaltijd op tafel.

50 jaar geleden opende CIOS Sittard-Venlo haar deuren in het Limburgse land. Vanaf  dat moment is een natuurlijke teambuilding ontstaan die haar weerga niet kent. Collega`s kwamen bij elkaar over de vloer, liepen de deur plat, sjoelde op zondagavond met elkaar inclusief de onmisbare schakels achter dit succes, namelijk de vrouwen. Men was de hele week op school die nog geregeerd werd door kwaliteit en niet door kwantiteit, werkverdeling bestond nog niet, want alles was natuurlijk “part of the job”, sport en bewegen werd nog met een hoofdletter geschreven en het onderwijs was nog echt zoals vroeger. Zelfs de vakantie werd met elkaar gedeeld en daar liggen de wortels van ons hedendaagse succes!

Het weekend genaamd “Les Copains” inclusief bijpassende wielertenues is het weekend van het jaar dat het sporthart van een docent van CIOS Sittard-Venlo sneller laat kloppen. Het is zelfs zo`n begrip geworden binnen het docententeam dat er inmiddels mensen kunnen afstuderen op de medisch niet te verklaren absurd hoge hartslagen die dit weekend oproept bij menigeen. Wat vroeger de fietsvakantie was met de tassen achterop, de remkabels boven het stuur en het schakelsysteem op de stang is geëvolueerd tot een bijna magisch tafereel van een toertocht met een competitief tintje.

We schrijven januari 2013, de vorst zit in de grond, de Kerstman heeft ons land verlaten en menig profclub vertoeft aan de Turkse Riviera om zich voor te bereiden op de 2^de seizoenshelft. Maar wat doet de gemiddelde CIOS-docent?  Hij wacht met smacht achter zijn digitale postvak tot de verlossende mail op de eveneens digitale deurmat valt met daarin alle informatie van “Les Copains 2013”. Er ontstaan spontaan wedstrijdjes om wie het eerste inschrijft, het geld heeft overgemaakt, wie de meeste kilometers maakt, wie het hardst kan dalen, het frivoolst kan klimmen, wie de leider wordt van de “jungle-bridge”(een mysterieus kaartspel uit de beginjaren van dit opleidingsbolwerk) en verder nog een x-aantal andere wedstrijden.

Het kalenderjaar en het einde van het schooljaar wordt traditioneel afgesloten met een bijzondere dag. Tijdens een van mijn eerste “afsluitingsdagen” merkte ik dat ik niet alleen werkzaam ben binnen HET opleidingsinstituut van Nederland, maar ook lid ben geworden van een nog grotere familie dan de TROS pretendeert te hebben, namelijk de grootste…..op basis van gevoel, respect, kennis, ervaring en bereidheid tot samenwerken, niet op basis van aantallen natuurlijk. Als jonge docenten kruip je tijdens zulke dagen ongemerkt toch bij elkaar, tenminste dat dacht ik in eerste instantie, maar het tegendeel bleek waar. Vol ongeloof en met kippenvel van kruin tot teen heb ik genoten van alle mooie woorden, sketches, lachbuien en de onvermijdelijke tranen bij het afscheid van elke willekeurige collega. Ik keek naar mijn collega`s uit dezelfde “jonge honden”-categorie en we knikten instemmend naar elkaar. Zonder woorden raakten we met onze knik allemaal de kern van het succes van ons CIOS, namelijk saamhorigheid.

Afgelopen vrijdag mijn tas gepakt, fiets gecheckt, banden op spanning, routeboek in mijn hoofd geprent en daar ga ik, op weg naar mijn 3^de weekend der Copains. Simpelveld, Huize Damiaan, dat was de basis waar wij altijd op konden terugvallen in dit te korte fietsweekend. Na het ontvangst met natuurlijk de koffie en Limburgse vlaai was het tijd om de slaapzalen in te richten, ons eigen tenue aan te trekken en om 09.45u acte de presence te geven buiten in dit prachtige decor. We misten 1 collega bij dit sportieve spektakel, maar al snel bleken we toch compleet te zijn. Onze collega was even in de huid en kledingstijl van “Pater Damiaan” gekropen om ons allen een behouden vaart toe te wensen. Met gevoel voor timing, tekst, mimiek en humor sommeerde hij ons om in een rijopstelling te gaan staan, sprak ons toe en zegende ons allemaal individueel om zich vervolgens weer snel als collega toe te voegen tot deze fantastische eenheid.

Op weg naar een kleine 100 kilometer door het Zuid-Limburgse landschap. Klimmen, dalen, demarreren, inhalen, terug laten vallen, vinkentouw, elastiek, tete de la course, poursuivants, hongerklop, sjas-patat (zoals wij dat noemen) en alle bekende wielertermen kwamen deze dag voorbij. Reden we lek? Hielpen we elkaar! Gingen we te hard? Reden we nog even door, maar stopte daarna! Moest iemand lossen op een col? Los het maar op, “we zien je boven”. Iedereen reed op zijn eigen tempo, volgde zijn eigen weg op onze gezamenlijke route en als team kwamen we weer aan bij Huize Damiaan. Het leek wel de route van onze student op weg naar zijn diploma.

Na even uitgepuft te hebben met een kleine versnapering gingen de douches aan en soigneerde we ons een weg naar het feestelijke avondmaal. Na het avondeten kregen we de foto`s te zien. Ons team bestaat namelijk uit wielrenners van alle categorieën. Er fietst er zelfs een mee die eerst even zelf de top van elke col aantikt, terugfietst naar achteren om vervolgens iedereen weer in te halen met 1 hand aan het stuur en met de andere hand maakt hij de meest prachtige foto`s in actie. `s Avonds worden deze foto`s op het grote scherm teruggekeken en voorzien van de meest ludieke en grappige teksten, met hier en daar natuurlijk een steek onder water. Als uitsmijter van deze historische dag verscheen “Pater Damiaan” nog eenmaal ten tonele en we waanden ons ineens in een hoogmis van deze katholieke overnachtingsplek. Een 1^ste lezing om je vingers bij af te likken, een preek waarbij de lachspieren op de proef werden gesteld en een samenzang die 4 stoelen laat omdraaien bij “the Voice of Holland”, dat waren de ingrediënten van deze heerlijke, ontspannen avond.

Ik had een heel verhaal kunnen schrijven over hoe ik de dag beleeft heb als ik in de huid van een “amateurwielrenners-droom” was gekropen, maar dat verhaal leest u in mijn eerder geschreven bericht genaamd “Ik win de Enecotour”.  Ik heb er nu bewust voor gekozen om mijn licht te laten schijnen over het gevoel dat bij mij overheerst na wederom een geweldig weekend. Graag wil ik dat doen met een metafoor die sport linkt aan onderwijs, ontwikkeling, teamgeest en collegialiteit.

Een wielrenner die zich perfect voorbereidt op de wedstrijd van zijn leven kan elke col overwinnen, kan in de afdaling een achterstand goed maken, kan zich terugfietsen na een val, kan demarreren op een lastig stuk, maar zoals iedereen weet is dit met een goed team om je heen een heel stuk gemakkelijker.

De wedstrijd van ons leven is het CIOS. Het overwinnen van de col zijn alle veranderingen van toen en nu waar we mee te maken krijgen in het hedendaagse onderwijs. De afdaling en de achterstand kun je zien als een versnelling die je moet inzetten op het moment dat het goed lijkt te gaan. Terugfietsen na een val spreekt denk ik voor zich terwijl het demarreren op een vlak stuk te vergelijken is met werken aan het A-merk dat CIOS heet en dat kun je alleen maar als je een goed team om je heen hebt!

Als ik 1 ding wederom heb geleerd dit weekend is het dat er in die gevoelskeuken van CIOS Sittard-Venlo enorm veel ingrediënten aanwezig zijn. Van de wijze koks met ervaring die toekijken op de leerling-koks, genaamd jonge docenten, tot het hele arsenaal aan keuzes, de materialen en middelen waarmee we kunnen koken, het uitproberen van nieuwe recepten, de ruimte die we elkaar bieden om ons eigen potje te kunnen koken en de hulp die er altijd is als iemand zich spreekwoordelijk in de vingers heeft gesneden.

Ik ben enorm trots op mijn werk en ben heel erg blij dat ik mee mag met de Copains, maar het gevoel van de Copains deel ik met al mijn collega`s van HET opleidingsinstituut van Nederland, namelijk CIOS Sittard-Venlo, of je nou fietst of niet!

Steve Jobs - Gym2.0

http://www.telegraaf.nl/feed/21823927/__iPad-scholen_van_start__.html#reacties

Hoe ziet een gymles2.0 eruit? Kun je hardlopen met een I-pad? Traditionele gymles voldoet niet meer? Motorisch leren via beeldschermen? Steve Jobs-scholen een trend of een valkuil? Wat scoorde Steve gemiddeld voor gym?

Bovenstaand artikel geeft aan dat er Steve Jobs scholen “on air” zijn. Leren met meer vrijheid via het beeldscherm en mogelijkheden om je online goed te kunnen ontwikkelen.  Het allermooiste is dat iedereen er een mening over blijkt te hebben en dat is een trend die je door de jaren heen in onderwijsland altijd hebt zien terugkomen. Graag wil ik mijn bescheiden doch ludieke ideeën met jullie delen.

De veer en inkt werd uiteindelijk verdreven door de pen. Voorstanders vonden het geweldig en waren van het geknoei af terwijl tegenstanders gruwelde bij het idee dat de inkt al in de pen zou zitten. De computer kwam in de klas, toen werd het een laptop, pacman en tetris werden FIFA en Worldcraft of war of hoe het ook allemaal mag heten. De blikjes met het touw ertussen verdween uit het straatbeeld en een telefoon met een apart hoor- en praatstuk kwam er voor in de plaats. Toen werd de iets te grote eerste mobiele telefoon geintroduceerd en waar we momenteel mee bellen mag je bijna geen telefoon meer noemen. Kortom, de technologie zal ons altijd voorblijven.

Terug naar de I-padscholen of de Steve Jobsscholen. Mijn passie in het onderwijs is het contact met leerlingen en ze prikkelen om het beste uit zichzelf te halen. Ik bemerk dat dat steeds minder goed gaat met alleen maar traditionele middelen. Gelukkig staat er dan ene Steve op en die begint eens wild om zich heen te slaan en lanceert een serie producten die ons allemaal versteld doen staan! Daaropvolgend verschijnen er internettools, onlineprogramma`s die ons makkelijker laten samenwerken en apps die onze leerlingen aanspreken. Pagina 7 wordt ingeruild voor menu 2 en dan 7x naar rechts schuiven, het schrift is het notitieblock die op elke smartphone is toegevoegd en de krant is gewoon 40x dubbelgevouwen en in het beeldscherm gedrukt. Fantastisch!

Ik zou alleen graag willen dat we het beste van 2 werelden zouden gaan combineren. Laat de Steve Jobsschool vooral de plek zijn waar we online en offline met de leerlingen gaan werken. Maak gebruik van de tools die we tot onze beschikking hebben. Een werkstuk in een filmpje inleveren via een link is natuurlijk veel stoerder als uitgeprint met Times New Roman 12 in een snelhechter. Maar laten we vooral niet het schoolplein van de hand doen. Ook al worden er steeds meer andere competenties gevraagd in het werkveld ten opzichte van 20 jaar geleden, er wordt nog steeds samengewerkt met collega`s, klanten verwachten nog persoonlijk contact en meningsverschillen, conflicten en issues doen zich nog steeds voor. De speelplaats, de pauzes, de informele momenten en het persoonlijk contact draagt absoluut bij aan de ontwikkeling van leerling2.0.

Nu de link naar de sport. Ik zie het al voor me hoe de Steve Jobs-school de lessentabel in elkaar whatsappt of bij elkaar scrollt, facebookt, mindmeistert, glogstert, twittert met management, deelt via dropbox, discussieert via padlet of answergarden en het vervolgens via Youtube kenbaar maakt aan de docenten die op dat moment meekijken vanuit een willekeurig vakantieadres via Skype. Ik denk dan met name aan mijn eigen vak, de gymles!

Ineens merk ik dat ik een tegenstander aan het worden ben! In mijn vak allerlei rare apps? Nieuwe 2.0-bewegingen? No way dat dat gaat gebeuren. Dat kan niet, dat mag niet en ik wil niet veranderen. Ik ben gek op Apenkooi zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn verhaal over het WK Apenkooi. De grondvormen van bewegen, het vogelnestje, het touwklimmen, ringzwaaien en het meesterlijke trefbal, dit kan niet verdwijnen! Gaat ook niet gebeuren, want welke app of toepassing gaat nou in godsnaam die beleving, dat uithoudingsvermogen en dat plezier evenaren. Mijn gymles is heilig!

Ik besef tegelijkertijd dat ik nu hetzelfde doe als veel collega`s in onderwijsland. Ik kijk alleen maar terug naar hoe het al jaren goed gaat en wil, kan of durf nog niet echt verder te kijken, maar ik zal wel moeten. Want de Wii, de digitale dansvloer, de spinningbike in een digitale bergachtige omgeving,  de personal training van Evy en nog honderden andere online bewegingsvormen en educatieve apps bewijzen mijn ongelijk!

Nu is het aan ons allemaal om te bewaken dat we scholen houden waar kinderen elkaar kunnen ontmoeten, met elkaar kunnen spelen, leren en zich kunnen ontwikkelen, waar ze een levensecht voorbeeld zien waar ze zich aan kunnen spiegelen, namelijk een docent2.0 en waar we alle competenties bij elkaar kunnen brengen……behalve dan die van de gymles, tenzij er een app komt die me blokjesvoetbal kan geven of die binnen no-time de berging leeghaalt en mij kan overtuigen dat Apenkooi2.0 leuker is dan mijn Apenkooi van Meester Paul!