Steve Jobs - Gym2.0

http://www.telegraaf.nl/feed/21823927/__iPad-scholen_van_start__.html#reacties

Hoe ziet een gymles2.0 eruit? Kun je hardlopen met een I-pad? Traditionele gymles voldoet niet meer? Motorisch leren via beeldschermen? Steve Jobs-scholen een trend of een valkuil? Wat scoorde Steve gemiddeld voor gym?

Bovenstaand artikel geeft aan dat er Steve Jobs scholen “on air” zijn. Leren met meer vrijheid via het beeldscherm en mogelijkheden om je online goed te kunnen ontwikkelen.  Het allermooiste is dat iedereen er een mening over blijkt te hebben en dat is een trend die je door de jaren heen in onderwijsland altijd hebt zien terugkomen. Graag wil ik mijn bescheiden doch ludieke ideeën met jullie delen.

De veer en inkt werd uiteindelijk verdreven door de pen. Voorstanders vonden het geweldig en waren van het geknoei af terwijl tegenstanders gruwelde bij het idee dat de inkt al in de pen zou zitten. De computer kwam in de klas, toen werd het een laptop, pacman en tetris werden FIFA en Worldcraft of war of hoe het ook allemaal mag heten. De blikjes met het touw ertussen verdween uit het straatbeeld en een telefoon met een apart hoor- en praatstuk kwam er voor in de plaats. Toen werd de iets te grote eerste mobiele telefoon geintroduceerd en waar we momenteel mee bellen mag je bijna geen telefoon meer noemen. Kortom, de technologie zal ons altijd voorblijven.

Terug naar de I-padscholen of de Steve Jobsscholen. Mijn passie in het onderwijs is het contact met leerlingen en ze prikkelen om het beste uit zichzelf te halen. Ik bemerk dat dat steeds minder goed gaat met alleen maar traditionele middelen. Gelukkig staat er dan ene Steve op en die begint eens wild om zich heen te slaan en lanceert een serie producten die ons allemaal versteld doen staan! Daaropvolgend verschijnen er internettools, onlineprogramma`s die ons makkelijker laten samenwerken en apps die onze leerlingen aanspreken. Pagina 7 wordt ingeruild voor menu 2 en dan 7x naar rechts schuiven, het schrift is het notitieblock die op elke smartphone is toegevoegd en de krant is gewoon 40x dubbelgevouwen en in het beeldscherm gedrukt. Fantastisch!

Ik zou alleen graag willen dat we het beste van 2 werelden zouden gaan combineren. Laat de Steve Jobsschool vooral de plek zijn waar we online en offline met de leerlingen gaan werken. Maak gebruik van de tools die we tot onze beschikking hebben. Een werkstuk in een filmpje inleveren via een link is natuurlijk veel stoerder als uitgeprint met Times New Roman 12 in een snelhechter. Maar laten we vooral niet het schoolplein van de hand doen. Ook al worden er steeds meer andere competenties gevraagd in het werkveld ten opzichte van 20 jaar geleden, er wordt nog steeds samengewerkt met collega`s, klanten verwachten nog persoonlijk contact en meningsverschillen, conflicten en issues doen zich nog steeds voor. De speelplaats, de pauzes, de informele momenten en het persoonlijk contact draagt absoluut bij aan de ontwikkeling van leerling2.0.

Nu de link naar de sport. Ik zie het al voor me hoe de Steve Jobs-school de lessentabel in elkaar whatsappt of bij elkaar scrollt, facebookt, mindmeistert, glogstert, twittert met management, deelt via dropbox, discussieert via padlet of answergarden en het vervolgens via Youtube kenbaar maakt aan de docenten die op dat moment meekijken vanuit een willekeurig vakantieadres via Skype. Ik denk dan met name aan mijn eigen vak, de gymles!

Ineens merk ik dat ik een tegenstander aan het worden ben! In mijn vak allerlei rare apps? Nieuwe 2.0-bewegingen? No way dat dat gaat gebeuren. Dat kan niet, dat mag niet en ik wil niet veranderen. Ik ben gek op Apenkooi zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn verhaal over het WK Apenkooi. De grondvormen van bewegen, het vogelnestje, het touwklimmen, ringzwaaien en het meesterlijke trefbal, dit kan niet verdwijnen! Gaat ook niet gebeuren, want welke app of toepassing gaat nou in godsnaam die beleving, dat uithoudingsvermogen en dat plezier evenaren. Mijn gymles is heilig!

Ik besef tegelijkertijd dat ik nu hetzelfde doe als veel collega`s in onderwijsland. Ik kijk alleen maar terug naar hoe het al jaren goed gaat en wil, kan of durf nog niet echt verder te kijken, maar ik zal wel moeten. Want de Wii, de digitale dansvloer, de spinningbike in een digitale bergachtige omgeving,  de personal training van Evy en nog honderden andere online bewegingsvormen en educatieve apps bewijzen mijn ongelijk!

Nu is het aan ons allemaal om te bewaken dat we scholen houden waar kinderen elkaar kunnen ontmoeten, met elkaar kunnen spelen, leren en zich kunnen ontwikkelen, waar ze een levensecht voorbeeld zien waar ze zich aan kunnen spiegelen, namelijk een docent2.0 en waar we alle competenties bij elkaar kunnen brengen……behalve dan die van de gymles, tenzij er een app komt die me blokjesvoetbal kan geven of die binnen no-time de berging leeghaalt en mij kan overtuigen dat Apenkooi2.0 leuker is dan mijn Apenkooi van Meester Paul!

Barca-voetbalschool

 

Bestaat er een opleiding tot de ultieme Barcelona-speler? Hebben ze daar een toelatingstest? Welke vakken krijgen deze spelers? Welke maaltijden staan er op het menu? Lopen de spelers wel eens uit de pas? Waarom heeft bijv. Zlatan de club verlaten? Kun je te groot zijn als Barca-speler?

Gisteravond speelde Barcelona tegen het nietige Levante. Eindstand 7-0, na een ruststand bereikt te hebben van 6-0. Gistermiddag  heb ik op Twitter de vraag gesteld hoe het er in de rust aan toe zou gaan bij Ajax of Feyenoord. Stel je voor dat je als een klein cameraatje verstopt in de hoek kan meekijken of meeluisteren. Daar zou ik mijn volgende verhaal aan wijden, maar toen was daar de Barca-show. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik wederom getriggerd ben als fan van de Barca-school. Daar waar 1 volger heeft gereageerd dat “verandering bij jezelf begint, dus ook voor voetballers” kan ik me goed voorstellen dat dat geldt voor de voetballers van Feyenoord gisteren. Zij moesten inderdaad uit een ander spreekwoordelijk vaatje tappen. Maar de voetballers van Levante, wat moesten zij dan denken? Uit welk vaatje moeten we nu eens gaan tappen? We krijgen gewoon klop van een veel betere tegenstander.

Doordat ik zelf werkzaam ben in het onderwijs bekijk ik deze jarenlange prestaties ook door de onderwijsbril. Hoe kan het toch zo zijn dat deze spelers en deze club zo`n familiair karakter hebben. Niemand lijkt uit de pas te lopen, iedereen kan van elkaar op aan, weinig tot geen vreemde uitspattingen en ga zo maar even door. Dit moet ergens vandaan komen en dus ben ik even in de huid gekropen van het eerder genoemde cameraatje en heb stiekem een kijkje kunnen nemen in de voetbalschool van Barcelona.

Messi komt elke dag met de bal onder de arm naar de club. Dat typeert deze frivole balgoochelaar, het plezier spat er van af. En dat is meteen een voorbeeld voor de jeugd. Zo ook voor het 11-jarige Nederlandse talent dat ons kikkerlandje gaat verruilen voor de Spaanse zon. “Practice what you preach” gaat dus zeker op bij deze opleiding tot profvoetballer.

Ik denk dat hier alles werkt op basis van goodwill en een onevenaarbare motivatie van spelers, ouders, trainers, materiaalmensen en al het andere personeel. In tegenstelling tot andere opleidingen zal er bij de Barca-opleiding weinig gedoe zijn over bezuinigingen, fte`s, werkverdelingen, tijdelijke contracten, detacheringen, vaksecties, werk- of handelingsplannen enz. “Everything is part of the job” en met die uitstraling en instelling merk je dat je van onderuit aan de top groot kan worden.

Ik heb gezien dat ze de dagen voor zowel de jeugdspelers als de A-selectie hebben ingedeeld in onder andere de “linkse maandag”, de “rechtste dinsdag”, “tweebenige woensdag”, “kop-donderdag”, “1 keer raken-vrijdag” en dan 2 wedstrijddagen waarin ze alles mogen laten zien wat ze geleerd hebben in de afgelopen week.

Op zo`n “linkse maandag” stappen de spelers bijvoorbeeld met links uit hun bed, poetsen de tanden met links, smeren hun brood met links en eten natuurlijk ook met hun linkerhand. Overal waar ze naar binnen gaan dienen ze eerst met links de grond te raken en zo gaat dat door tot op het voetbalveld. Alles op het trainen gebeurd met het thema van de dag. Gaan ze eten halen dan sprinten ze op hun maaltijd af, net zoals ze de tegenstander onder druk zouden zetten.Het ondersteunend personeel heeft hetzelfde beleid. De administratie typt met links, de materiaalman trekt lijnen met links, er wordt gekookt, gewassen, geschreven en weet ik veel wat nog allemaal meer, met links! Kortom, alles is afgestemd op het uiteindelijke doel, vlammen in Camp Nou!

En dan zie je ook het plezier bij de spelers, publiek en iedereen die Barcelona een warm hart toedraagt. Mijn ogen raken wel eens vermoeid, omdat ik steeds die bal moet volgen in het hele tikki-takkie-voetbal, maar dat heb ik er graag voor over! Wim Kieft had zelfs bij de 6-0 ruststand nog het lef om te zeggen dat hij het maar niks vond. Ik denk dat hij toch nog wat heeft overgehouden aan die rake kopbal in `88, behalve een hoop eer.

Ik droomde vroeger ervan om profvoetballer te worden, maar die droom heb ik al snel laten varen. Ik heb altijd geroepen dat het onderwijs niks voor mij zou zijn en nu werk ik er al 10 jaar met veel plezier in, maar Barcelona geeft me weer nieuwe inspiratie. Ik ga eens overwegen om met mijn nieuwe klas het komend jaar een Barcelona-dag te houden, alles met links of rechts, ook voor mezelf. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat dat een hele opgave is. Gelukkig zeg ik dan maar dat ik niet hoef te vlammen in Catalonië, maar wil ik mijn studenten laten excelleren in onze eigen Camp Nou, het klaslokaal. Er kunnen wat minder mensen in, het is er een heel stuk rustiger, maar ik ga voor een geweldig mooi schooljaar met mijn eigen A-selectie!

“De wereld ligt aan hun voeten, ze hoeven er alleen nog maar in te stappen”

Ik win de Eneco-tour!

Lars Boom op kop in de Enecotour? Tijdrit alleen voor de profs? Kan een amateur meedoen in een professionele wielerronde? Zouden ze het merken? Zo`n groot peloton en dan 1 onbekende, dat moet toch kunnen? Zou ik op het podium mogen? Kan ik zonder volgauto toch meerijden?

De wekker gaat en we schrijven vrijdag 16 augustus 2013. Een van de belangrijkste dagen in mijn nog prille wielercarrière staat op het punt van beginnen. Zachtjes loop ik de trap af, want ik wil natuurlijk niemand wakker maken. Het ontbijt staat al stiekem op mij te wachten in de garage. Alles is voorbereid, de brinta, de spaghetti, energierepen, gelletjes, sportdrank, ik heb werkelijk aan alles gedacht. Mijn teamgenoten liggen nog te slapen denk ik, want het is rustig aan het ontbijt.

In mijn gedachten rijd ik de 13,5km al een aantal keren. Sittard-Geleen, mijn thuishaven. Niet alleen heb ik elk stukje asfalt al geraakt in deze omgeving, ook ken ik elke boom, windvlaag, hobbeltje of scheurtje in de weg. Ik weet precies waar ik moet aanzetten, inhouden, demarreren, versnellen of vol in de ankers moet. Er is geen bocht meer die me verrast, geen beklimming die me de hongerklop kan bezorgen en geen ploegleider die me uit mijn ritme kan brengen. Ik ben er klaar voor! Jarenlange training, afzien tot op het bot, kapotgaan, pap in de benen, vinkentouw, elastiek, bezemwagen, ik heb alles meegemaakt. Maar vandaag gaat het gebeuren, ik neem deel aan de Enecotour in mijn eigen omgeving. Vandaag staat de enige tijdrit van deze ronde op het programma.

Ik ga rustig warmfietsen, groet de rollerbank, wenk mijn Ipod en mijn benen zijn er klaar voor. De massage die ik zojuist heb gekregen van onze masseur heeft mij klaargestoomd voor het grote werk! Ik mag als laatste vertrekken. Alle favorieten zijn al geweest en dan mag ik proberen om de beste tijd omver te fietsen.  Hoe spannend is dat, familie en vrienden voelen de spanning, wielrenfanaten uit de buurt steunen mij op social media en het parcours stroomt vol. Wat een ambiance.

Ik betreed de startheuvel. Daar sta ik dan, bovenop, de helm recht, de blik op oneindig en de benen trappelen als nooit tevoren. Ik kijk met een schuin oog naar de starter en hij geeft me een knipoog alsof hij weet dat het goed zit. Nog 10 seconden geeft hij aan en ik waan mij even een stier die elk moment de kooi ziet openvliegen en dan mag ik me gaan begeven op het parcours van Sittard-Geleen. Wat voor een stier Pamplona is dat heb ik hier voor mezelf gecreëerd. Als een ware prof vreet ik alles op wat er op mijn pad komt, mijn benen stoppen pas als ik ver over de finish ben. Mijn mentale kracht is ongekend en ik zal hier als winnaar op het podium komen!

Nog 5 seconden roept de starter en ik word onrustiger. Nog 4, 3, 2, 1 PANG! En ik ben op weg, maar wat gebeurt er nu? Het beeld wordt vager, de benen slapper, de spanning daalt en ik doe er alles aan om in mijn ritme te komen maar het mag niet baten. In de verte zie ik de schim fietsen van degene die ik 5 seconden geleden nog was en ik baal als een stekker. Het voelt alsof mijn ploegleider een arm om mij heen wilt slaan om mij te troosten, maar het blijkt mijn vrouw te zijn die probeert om me wakker te krijgen.

Vandaag is het namelijk 16 augustus en de Enecotour raast door mijn stad. Mijn ontbijt staat klaar, m`n stalen ros wacht geduldig tot ik hem richting mijn werk stuur om vervolgens langs het parcours mijn helden aan te moedigen. Na de finish van de laatste renner sta ik vooraan bij het podium om de topsporters te huldigen. Daarna ga ik heerlijk naar huis en ga ik dromen van een volgend sportevenement. Op naar het WK voetbal waar ik dan waarschijnlijk in mijn droom het winnende doelpunt scoor tegen thuisland Brazilië in een zinderende finale!

Ik mag dan misschien geen topsporter zijn, maar soms is dromen net zo mooi als topsport!!

WK Apenkooi

 

Vond je vroeger de gymles een hel of juist het hoogtepunt van de week? Ging je hart sneller kloppen bij het zien van de hele inboedel van de plaatselijke sporthal of kroop je steeds verder weg achter het net zelf geschreven blessure-briefje? Hoopte je dat je de tikker werd of juist degene die zich moest begeven op het immense parcours of toch liever last van een acuut maandelijks probleem?

Ik neem jullie mee naar mijn favoriete gymles allertijden. Ik denk dat als we het world wide web afstruinen op zoek naar de beste workout voor alle spiergroepen dat we er zeker 25 zullen vinden, maar geen van allen met plezierfactor 10 zoals bij good old apenkooi. Daarom een blik in de gymfabriek die Apenkooi heet.

Qua Nederlandse taal schrijf je apenkooi natuurlijk met een kleine letter, tenzij aan het begin van een willekeurige zin, maar in mijn sportbeleving zou Apenkooi altijd met een vetgedrukte hoofdletter A geschreven moeten worden. Op vrijdag hadden we op mijn oude basisschool een echte gymleraar, meester Paul! En meester Paul was natuurlijk de koning van motorisch Nederland, want hij had er immers voor gestudeerd. In de ochtend werd de organisatie klaargezet voor de hele dag en de inhoud van de "gym-vrijdag" sijpelde vakkundig en snel over het schoolplein, in die tijd zonder social media!

Als meester Paul de hele inboedel van Jansen&Fritsen uit de materiaalberging begon te halen dan was de speelse spanning voelbaar op het, met hinkende kinderen en met krijt beschreven, schoolplein. We gingen Apenkooien, toen al met een hoofdletter. Het begon al in de kleedkamer, tijdens het omkleden deed je de warming-up namelijk door je al balancerend op het bankje te ontdoen van je tenue de ville en je te transformeren tot een professioneel Apenkooi-speler

Het meest vervelende was dat meester Paul de touwtjes strak in handen had. Dat klinkt zwaar, maar op vriendelijke wijze werd je duidelijk gemaakt dat je nog nergens op mocht en daarmee voelde je als jochie dat er echt iets ging gebeuren in de 32 minuten die er overbleven van een doorsnee gymles. Meiden die niet opschoten, bange klasgenootjes die 3x hun veters moesten strikken en de motorisch wat mindere leeftijdsgenoten die zichtbaar aan het vertragen waren dreven mij tot waanzin!

Na de nodige uitleg over parcours, spel- en veiligheidsregels ging het grote festijn van start. Wandrekken bleken bijna niet te trotseren rotsen te worden, de kleine matjes waren ineens stukjes land in de gevaarlijke verzonnen zee van meester Paul, de banken eindigde voor je gevoel echt in de wolken en de dikke mat brak je diepsprong zodat je niet te pletter viel in de groene vulkaan die werd gecreëerd met de lijnen van een willekeurig badmintonveld.

Terugdenkend aan deze lessen en deze onbezorgde sporttijd ga ik dromen over Apenkooien. Stel je voor dat er Apenkooi gespeeld wordt op het niveau van de Jupiler-league, de Eredivisie, Champions League en als klap op de vuurpijl een heus Apenkooi-WK! Dat je je kan meten met Apenkooiers all over the world. Dat je van Apenkooi je beroep kan maken, dat Wilfred, Rene en Johan ineens een maandagavond vullen met de vraag "getikt of niet getikt"? Dat er Apenkooi-trainers komen, Apenkooi-stadions en Apenkooi-mediatraining wordt gegeven.

Mijn droom begint vorm te krijgen en ik ga me omkleden om te gaan slapen. Stiekem zal ik balanceren in mijn eigen kleedkamer, het allergrootste Apenkooi-stadion betreden zodra ik mijn ogen sluit en na deze herinnering zal ik niet alleen Apenkooi met een hoofdletter schrijven, maar ook Meester Paul!