Wereldkampioen in mijn droom!

 

Welke jongen droomde niet van een winnende goal in een uitverkocht stadion? Wie maakte niet de allermooiste goals in zijn herinnering? Wie nam vroeger na het trainen een penalty en beeldde zich in dat het ging om een kampioenschap? Bleef je ook oefenen op die Panenka of de wereldgoal van San Marco? Was je daardoor ook altijd te laat voor het avondeten?

Afgelopen zaterdag betrad ik de Amsterdam Arena en ondanks dat hij op dat moment nog niet voor de helft gevuld was kreeg ik ineens een flashback naar mijn jeugdjaren. Zonder een voorkeur te hebben voor een club droomde ik vroeger van spelen in de spits bij een topclub! Wie niet? Dit verhaal zal hopelijk voor heel wat mannen herkenbaar zijn.

In mijn dromen was ik de nieuwe aankoop van mijn favoriete club. Weggekaapt bij de plaatselijke trots mocht ik naar de grote stad om furore te gaan maken in de spits van een wereldteam. Op dit moment maak ik deel uit van een plaatselijk wereldteam. Zo zie je maar weer dat dromen en ambitie niet altijd leiden tot het gewenste resultaat, maar ik moet toegeven dat ik ook geniet van deze sportieve realiteit. Elke wedstrijd die ik speel op dit respectabele niveau gaat de boeken in als mijn eigen finale in mijn eigen verzonnen Champions League.

Daar liep ik als jochie met de bal onder de arm naar school. ADHD bestond nog niet echt, maar als ik nu terugkijk dan denk ik dat ik vast en zeker “Alle Dagen Heel Druk” was. Draaiend op mijn stoel, afgeleid zijn als er een vlieg voorbij vloog, overal wedstrijdjes in zien en niet kunnen wachten totdat de gymles op het rooster verscheen. En wat de gymles ook inhield, het maakte mij niet uit. Mijn drang om te bewegen en mijn, toen al rijke, fantasie zorgde ervoor dat ik me tijdens de turnonderdelen in de finale van de verschillende Olympische disciplines waande, tijdens het basketbal besliste ik de NBA eigenhandig en speelde we trefbal dan verzon ik een bekerfinale van de MTA, beter bekend in mijn dromen als de Mondiale Trefbal Association.

Maar net als velen jongens op die leeftijd was voetbal belangrijker dan welk onderdeel dan ook van mijn, volledig zorgeloos, leventje. Het enige waar ik me druk om hoefde te maken was of ik op tijd thuis was om te eten, of mijn voetbalvriendje van de basisschool ook buiten mocht spelen en of de bal “binnenkant paal” binnenviel of toch “buitenkant-jas” uit de goal caramboleerde. Terugdenkend aan die tijd lijkt het wel alsof ik het herbeleef. Dromen is geweldig en kan voelen als topsport, zeker op het niveau waar ik op droomde.

Ik droomde dat ik van de tribune werd geroepen, omdat alle spitsen geblesseerd waren. Ik schoot in de laatste seconde de bal onhoudbaar in het  kruis en alle fans scandeerden mijn naam. Ik twijfelde of mijn naam wel een echte voetbalnaam was en vroeg me tegelijkertijd af bij welke club ik het liefste wilde spelen. Ik oefende handtekeningen voor het geval dat ik ineens fans tegen het lijf liep en bedacht elke dag weer een betere en mooiere manier van juichen.. Op “de wei”, zoals wij het veld achter onze school noemde, wisselde ik de mooiste passeerbewegingen af met de meest weergaloze goals, achteloze hakjes passeerden de revue alsof het de normaalste zaak van mijn wereldje was en ik stond als een volwassen vent de pers te woord. Overigens sloot ik elke goal af met een buikschuiver van Pi-Air van Hooijdonk waarmee hij het “Avondje NAC” op de kaart zette!

Maar elke dag werd het 17.00u en moest ik gaan eten, weg voetbaldroom voor die dag! Elke ochtend ging de wekker en moest ik opstaan, weg voetbaldroom van die nacht! En uiteindelijk eindigde mijn jeugd en ging ik aan de slag met studeren en werken, weg voetbaldroom die ik had als kind! Maar het mooiste van dromen is dat je ze af en toe kan herbeleven en dat heb ik zojuist gedaan, heerlijk!

Inmiddels is het 23.30u en roept mijn bed. De volgende voetbaldroom staat voor de nachtelijke deur en ik ben benieuwd wat ik nu weer ga beleven. Ik weet inmiddels wel zeker dat ik genoten heb van mijn jeugd, mijn basisschoolvrienden die mij de beste voorzetten gaven wil ik dan ook bedanken dat zij mij in de gelegenheid stelde om furore te maken in mijn fantasierijke wereld! Momenteel bevind ik me in de realiteit van het amateurvoetbal. Morgenavond is het weer trainen met te weinig spelers, zondagochtend ga ik naar de club die perfect gerund wordt door een paar mensen met een onuitputtelijk clubgevoel. Teamgenoten komen met de fiets, sommige al met hun voetbalkleren aan, dan volgt de standaard voetbal warming-up in een iets andere ambiance als waar ik over droomde en is het om stipt 14.30u tijd voor hotse-knotse-begonia-voetbal.

Toch ga ik nog vaak terug naar mijn jeugd merk ik, want als ik scoor en er klappen 25 mensen voor de simpele intikker die ik net met pijn en moeite omgezet heb in een doelpunt dan waan ik me heel even in een uitverkocht “Theatre of Dreams” van Manchester United en voelen die 50 handen die op elkaar gaan als 50.000 handen en na afloop oefen ik nog snel even snel mijn handtekening, gewoon voor het geval dat….!

Messi of Ronaldo? Een blik in de wondere discussiewereld van mijn studenten!

Is het een discussie waard? Heeft discussiëren zin? Is er echt iemand beter of niet? Glamourboy of wonderkind? Ferrari of fiets om naar de training te gaan? Plezier versus verplichting? Teamgeest of egoïsme? Real of Barca? Wetenschappelijk bewezen of afhankelijk van teveel variabelen?

Ineens was ik getuige van een hoop geschreeuw, drukke armgebaren, lichaamstaal die zijn weerga niet kende en een onduidelijke scheiding tussen voor- en tegenstanders van de twee grootste voetbalzonen van de wereld, namelijk Messi en Ronaldo. Ik bekeek het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelde en ik zag dat het niet echt de stempel van “discussie” mocht krijgen. Dit kwam eerder in de buurt van “degene die de meeste decibels produceert heeft gelijk”. Evengoed is het geweldig om te zien met hoeveel passie en ogenschijnlijk evenveel voetbalverstand deze woordenstrijd beslist lijkt te worden door mijn helden cq studenten!

Als docent van de niveau 2 opleiding van CIOS Sittard ben ik afgelopen week neergestreken in St. Pietersvoeren, de Voerstreek onder Maastricht. Een introductiekamp waarbij we de eerste stappen zetten op het gebied van teambuilding en we met 38 studenten 24/7 op elkaars lip zitten. Samen koken, activiteiten doen, organiseren, slapen en vrije tijd, alles gezamenlijk om het groepsgevoel te verbeteren. Studenten leren elkaar kennen en ze komen erachter hoe de docenten in elkaar steken, maar wij als docenten zien de studenten ook eens in een andere rol als alleen maar in de klas. Zeer interessant en dat wordt alleen maar interessanter zodra er schijnbaar iets ontstaat rondom een opmerking van een leerling dat Messi de beste voetballer is allertijden. Geweldig om dat van dichtbij mee te mogen maken.

De woensdag staat bij ons op kamp altijd in het teken van een 30km lange wandeltocht. Tijdens deze wandeltocht zijn de “oortjes” en de smartphones verboden. Het mooie is dat de studenten dat ook perfect weten, want ze leveren hem direct en zonder te morren in als ze “gesnapt” worden. Helaas weten wij ook wel dat we niet alles hebben gezien, maar achteraf blijken leerlingen toch veel met elkaar gesproken, besproken en gedeeld te hebben. Dit is niet alleen op het gebied van sport, maar ook worden thuissituaties besproken, hobby’s, liefdesleven en natuurlijk zette de discussie van de nacht van tevoren zich vrolijk door tijdens onze tocht door het Zuid-Limburgse Heuvelland.

Daar waar er vaak geroepen wordt dat veel studenten een te korte spanningsboog hebben en een slecht concentratievermogen bleek deze discussie ervoor te zorgen dat ze uitermate geconcentreerd waren op hun eigen mening, die van anderen en dat de spanningsboog groter bleek dan iedereen doet vermoeden. Dat kan ook niet anders, want deze 2 competenties worden dagelijks getraind door urenlang FIFA en GTA5 te spelen. Dit vergt namelijk concentratie2.0. Dus ze kunnen het wel, nu nog zaak om deze trigger in het onderwijs in te bouwen, maar dat is iets voor mijn eerdere verhaal over “de Gymles2.0 – Steve Jobs scholen”

Hieronder een aantal qoutes met daarbij een ludieke twist op wat er geroepen werd!

“Messi heeft plezier en Ronaldo is arrogant”.

Tsja, ik kon die leerling geen ongelijk geven, maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn persoonlijke voorkeur voor deze kleine, Argentijnse goocheldoos. Het plezier straalt er vanaf. Constant is Messi bezig om niet alleen zichzelf en zijn team te plezieren, maar zonder dat hij erover nadenkt vermaakt hij ook miljoenen voetballiefhebbers all over the world. Ronaldo daarentegen lijkt constant zich af te vragen hoe hij het beste het publiek kan bespelen in zowel positieve als negatieve zin. Hij is niet alleen maar bezig met zichzelf, maar corrigeert teamgenoten verbaal en non-verbaal en probeert het publiek op zijn hand te krijgen. Vaak werkt dit averechts. Ronaldo is altijd verongelijkt, als we met z`n allen door de regen zouden lopen dan zal Ronaldo nog steeds beweren dat hij natter wordt!

“Messi gaat op zijn fiets naar de training met de bal onder zijn arm en Ronaldo rijdt in een Ferrari en laat zelfs zijn schoenen strikken”

Deze quote zie ik echt voor me! Tenminste dat van Messi dan. Ik zie hem echt thuis vertrekken met een bal onder de arm. Huppelend verlaat hij zijn straat en vlak voor de bocht draait hij zich om en met zijn lolly in de mond zwaait hij nog even naar zijn moeder die altijd in de deurpost wacht totdat zoonlief is verdwenen. Aangekomen op de club belt hij even zijn moeder om te laten weten dat hij goed is aangekomen. Wachtend op de rest jongleert hij wat met een bal en af en toe graait hij eens in zijn rugzak om een slokje te nemen van de Spaanse variant van “Capri-sonne” en te kijken wat “Madre” op de boterham heeft gesmeerd.

Dan Ronaldo, hij belt de pers op dat hij gaat vertrekken, kijkt in de buitenspiegel 5x of zijn haar goed zit, scheurt vervolgens langs de door hem zelf opgetrommelde journalisten en duikt linea recta de parkeergarage in van “de Koninklijke”. Traint, traint hard, traint nog harder, doucht, soigneert en verdwijnt!

“Messi heeft een beter team om zich heen, Ronaldo moet het zelf doen”

Dat klinkt als een prima oordeel, ware het niet dat spelers als Benzema, Alonso, Kedira en Ozil toch ook niet de minste zijn. Daarnaast had Ronaldo ook nog het geluk om een gedeelte van zijn carrière te mogen spelen onder “The Special One” terwijl de Barcelona-mannetjes het moesten doen met de docent genaamd Guardiola. Alleen al vanuit mijn onderwijsachtergrond zou Guardiola natuurlijk mijn voorkeur hebben.

“Messi is een talent en Ronaldo is een product van hard trainen”

Oneens, allebei de spelers zijn talentvol, maar volgens mij door de verschijning van 1 brok dynamiet ten opzicht van 1 brok plezier lijkt het alsof Ronaldo het alleen maar van zijn harde werken moet hebben. Beide spelers zijn zeer talentvol, maar ze trainen ook allebei elke dag keihard!

“Oke jongens, ik discussieer 10 minuten mee en daarna is het klaar met de discussie, anderen beginnen zich te ergeren aan het hele toneelspel en ik denk dat we er net zoals heel de wereld niet uitkomen”

En ik maakte een paar regels zodat deze “hardroepwedstrijd” een beetje de kleur krijgt van een discussie. Iemand aanstellen als scheidsrechter werkt natuurlijk altijd bij studenten die sportminded zijn. De scheids zorgt ervoor dat we elkaar laten uitpraten, dat men netjes spreekt,  de decibels binnen de perken gehouden worden en zo nog een handjevol regels meer. En ineens bleek toch dat de studenten minder te zeggen hadden dan in de hele discussie daarvoor. Al 15 kilometer lang en een hele nacht hier aan voorafgaand bleken binnen 10 minuten te zijn uitgesproken. Behalve dat de studenten elkaar hadden leren kennen bleek dus ook dat ze wat minder te vertellen hadden als ze dachten, want het constant herhalen van dezelfde mening, maar steeds op een andere manier en met een andere toon was er nu niet meer bij…….

Uiteindelijk bleek de wandeling een succes, de discussie voor niemand te winnen en de meester had de studenten toch weer wat geleerd. Tenminste dat is zijn eigen bescheiden mening……Voorkeur van de meester, Messi! Dit zal maandag wel weer wat discussie opleveren, maar gelukkig zitten er 38 potentiele scheidsrechters in ons team!

Studenten, neem maandag je fluitje mee!

 

Met sportieve groet,

 

dhr. Wolters

Speech diplomauitreiking CIOS Sittard niv. 2

Hebben de docenten wel alles goed gezien? Is er sprake van sociaal wenselijk gedrag? Lopen de studenten alleeen in het zicht “in de pas”? Zijn het de echte toppers van vandaag? Dit verhaal is in ieder geval voorgedragen tijdens de diplomauitreiking van CIOS Sittard niveau 2,  de groep die zich een weg geknokt heeft naar het diploma tussen 2011-2013.

Dit is het verhaal van Nikon, de verborgen camera. Nikon is een kleine, maar functionele gadget van CIOS niv. 2 Nikon is overal en altijd. In de ochtend start hij zijn dienst bij de bushalte hier iets verderop. Hij registreert niet alles, want dat is het nadeel van een camera als er iets buiten het gezichtsveld afspeelt is dat moeilijk opnemen. Dus dat wat er nu verteld gaat worden door Nikon is een kleine afspiegeling van een doorsnee dag van de CIOSSER op deze locatie. Let wel, het idee heerst dat er buiten het gezichtsveld van Nikon ook nog een en ander heeft afgespeeld. Dit zijn vaak de dingen die u en ik niet willen weten, maar waar we soms wel eens onze bedenkingen hebben.

Nikon heeft ons de afgelopen 2 jaar geïnformeerd over de helden die vandaag hun diploma ontvangen. De zaken die hij ons heeft laten zien variëren van mooie sportmomenten tot persoonlijke dieptepunten, van sneaky gedrag tot geweldig veel respect en bewondering voor elkaar.

Hij start zijn verhaal bij de bushalte. Zijn gevoelige oog viel elke ochtend op de buschauffeur die wederom een bijzonder ritje had gemaakt. Of het nu ging om die zingende club in die trainingspakken of de dansende, muziekluisterende en luidkeels pratende studenten die uitstapten in het pittoreske Buchten, elke ochtend en middag werd er weer een feest gemaakt voor de chauffeurs.

Dan vervolgde deze groep haar weg richting school. Nooit of te nimmer kon Nikon deze club betrappen op het lozen van afval, het gooien van kiezeltjes of het achterlaten van, vaak met liefde gesmeerde, boterhammen. In 1 ruk renden ze werkelijk als 1 peloton richting Sportplaza `t Anker. De thuisbasis van deze tot op het bot gemotiveerde sportstudenten, ook wel betiteld als de top van motorisch Nederland. Met het zweet op het hoofd en de tas tot de nok toe gevuld kwamen ze binnen. Nooit heeft Nikon iemand kunnen betrappen op te laat komen. Ongelooflijk, maar waar. Zelfs als iemand ziek, zwak, misselijk of geblesseerd was dan bleek dat altijd te kloppen. Liep Nikon een plaatselijke sportclub binnen op een avond dan zag hij de geblesseerde ciosser langs de kant zitten met zijn of haar enkel ingetapet of met een coolpack erop. Want deze toppers wisten waar ze mee bezig waren en op school zeggen dat je geblesseerd was om vervolgens `s avonds toch te kunnen voetballen dat kwam nooit in ze op. Hulde!

Nikon volgde de groep tot in het klaslokaal of naar de kleedkamer. Daar ontstond een prachtig schouwspel. De leerlingen voerde wedstrijdjes uit wie zich het snelste kon omkleden, wie zijn kleren het netste kon ophangen, wie het gezondste lunchpakketjes bij zich had en wie er vooraan mocht zitten. Zonder ook maar 1 woord van de docent zaten de leerlingen klokslag 08.45u klaar met de juiste spullen op de bank of in het juiste tenue. Huiswerk werd alleen in het begin gecontroleerd, want ook deze doorgewinterde docenten zagen dat dit wel snor zat. Geen huiswerk maken werd in deze groep gezien als niet slim, slecht voor je ontwikkeling ipv stoer of cool. Vaak sprak men zich ook daar ook op aan om zo samen met elkaar constant bezig te zijn met het doel van het behalen van het diploma. Nikon is al op veel plaatsen geweest, maar zoiets had hij nog nooit meegemaakt.

Nikon had ook een aanvraag gedaan voor de verschillende kampen en deze waren goedgekeurd. En dus ging Nikon mee tijdens de fiets- en wandeltochten op het kamp. Ook verbleef hij in de slaapvertrekken. Daar waar kampen vaak worden gezien als vrijheid-blijheid bleek daarvan geen sprake bij deze leerlingen. Zonder enige aarzeling spraken leerlingen elkaar aan op eerder gemaakte afspraken als het netjes twee aan twee fietsen, wachten op elkaar, aan de verkeersregels houden, rust en stilte in de slaapkamers en op tijd zijn bij de eetmomenten. Nogmaals, steeds in het achterhoofd dat diploma. Deze topsporters waren ten alle tijden bezig met hun opleiding.

In het begin van de opleiding hebben we aan de leerlingen gevraagd wat zij vinden passen bij een sportleider en zelf kwamen ze met de volgende zaken, die ze overigens gedurende hun hele opleidingstraject constant uit zichzelf hebben nageleefd:

·         Petjes af in het gebouw

·         Geen grote koptelefoons

·         Telefoons niet zichtbaar tijdens de lesmomenten

·         Kauwgoms dat was helemaal geen issue, uit! Riepen ze in koor

·         Goede beroepshouding dus toon initiatief, respect, kom je afspraken na enz

Kortom, ook hier waren we snel uit!

De examenstage begon en Nikon had zich weer geïnstalleerd in het leslokaal waar de studenten 1x uitleg hebben gekregen over de examenopdrachten. De docent, ik dus, wilde het eigenlijk het liefste veel vaker uitleggen, maar dat was helemaal niet nodig. Aangezien deze jongelui zeer geconcentreerd kunnen luisteren, zaken direct noteren en als ze vragen hebben dat eerst zelf proberen op te lossen, dan te raden gaan bij hun collega-studenten, om vervolgens de google-zoekmachine te gebruiken, tsja dan sta je daar als docent met je goed fatsoen. Maar machtig mooi om te zien dat de jeugd van tegenwoordig zo bezig kan zijn met hun studie.

Als laatste wil ik nog graag benoemen dat alles examenopdrachten elke week zijn bijgehouden. Nikon keek en fluisterde mij in dat ik dat niet hoefde te controleren, want een kwartier voordat de les begon controleerde de klas elkaar. Ongelooflijk he!

U snapt natuurlijk dat Nikon soms net een student is. Met veel mooie praatjes probeert hij ons te overtuigen. Creatief omgaan met de waarheid gebeurt wel eens, hij slaat de echt belangrijke zaken echt wel op en als puntje bij paaltje komt dan werkt hij echt wel, zo ook onze studenten. Ook Nikon heeft wel eens de batterijen leeg, de lens kapot of het geheugenkaartje kwijt.

Nikon wil wel graag de studenten een tip meegeven. Nikon is niet meer het enige A-merk in de markt en hij zal zich moeten blijven ontwikkelen en verbeteren om zich te onderscheiden en dat moeten jullie ook blijven doen. Als jullie komend jaar 5% van mijn verzonnen verhaal daadwerkelijk gaan doen dan help je jezelf weer een stapje verder!

En dan blijft de volgende zin jullie allemaal natuurlijk bij op een dag dat je geen zin hebt, want als je geen zin hebt, dan……..?

Gefeliciteerd!

Categorie "Ludieke sportfoto`s en filmpjes"



Een nieuwe categorie is geboren! Heb je ludieke sportfoto`s of filmpjes gevonden stuur ze dan naar mij toe via het contactformulier. Post ze op mijn Facebook of via Twitter (@ludieksport). Ik za ze posten en voorzien van een ludieke twist!

 

Hieronder enkele ludieke sportfoto`s en filmpjes.

 

Schaakboksen

Knock-out of schaakmat. Ik kijk nu al uit naar de nieuwe sportcombinaties. Formule1-bowlen? Ik zie het al voor me dat Lewis Hamilton tijdens de pitsstop een strike dient te gooien;-)

Aan welke combinatiesporten denk jij?

 

                           

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                             

Gareth Bale, de man van 100 miljoen

Stel je voor dat hij zijn salaris zou halveren en de rest verdeelt onder de armen, dat zou hem de bijnaam “Robin Voet” opleveren!

Welke sporter verdiend een andere bijnaam?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

Arjen Robben en de finale van de Champions League

Droomde Arjan Robben wel van een voetbalcarrière, of komt zijn jongensdroom nu uit met zijn eerste boek?  

Welke jongensdroom had jij vroeger?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties en inzendingen!



 

CIOS Sittard-Venlo, familiegevoel voor gevorderden.

CIOS Sittard-Venlo een A-merk? Jonge docenten en oud-collega`s door één deur? Vergaderen op locatie? Teambuilding op de fiets? Klimmen en dalen? Hardrijden en wachten op de rest? Prestige en respect? Vriendenweekend of een collegiaal omgangsweekend? Les Copains 2013 was wederom fantastisch!

Ik ga proberen om jullie een kijkje te geven in de gevoelskeuken die het team van CIOS Sittard-Venlo met elkaar deelt. In deze keuken wordt geknipt en geschoren, gekookt, er kan van alles aanbranden, naast de pan vallen, te groot of te klein gesneden worden, met de vuist op de tafel geslagen worden en het servies kan door de keuken vliegen. Maar aan het einde van dit sportieve liedje staat er altijd een heerlijke 5-sterren maaltijd op tafel.

50 jaar geleden opende CIOS Sittard-Venlo haar deuren in het Limburgse land. Vanaf  dat moment is een natuurlijke teambuilding ontstaan die haar weerga niet kent. Collega`s kwamen bij elkaar over de vloer, liepen de deur plat, sjoelde op zondagavond met elkaar inclusief de onmisbare schakels achter dit succes, namelijk de vrouwen. Men was de hele week op school die nog geregeerd werd door kwaliteit en niet door kwantiteit, werkverdeling bestond nog niet, want alles was natuurlijk “part of the job”, sport en bewegen werd nog met een hoofdletter geschreven en het onderwijs was nog echt zoals vroeger. Zelfs de vakantie werd met elkaar gedeeld en daar liggen de wortels van ons hedendaagse succes!

Het weekend genaamd “Les Copains” inclusief bijpassende wielertenues is het weekend van het jaar dat het sporthart van een docent van CIOS Sittard-Venlo sneller laat kloppen. Het is zelfs zo`n begrip geworden binnen het docententeam dat er inmiddels mensen kunnen afstuderen op de medisch niet te verklaren absurd hoge hartslagen die dit weekend oproept bij menigeen. Wat vroeger de fietsvakantie was met de tassen achterop, de remkabels boven het stuur en het schakelsysteem op de stang is geëvolueerd tot een bijna magisch tafereel van een toertocht met een competitief tintje.

We schrijven januari 2013, de vorst zit in de grond, de Kerstman heeft ons land verlaten en menig profclub vertoeft aan de Turkse Riviera om zich voor te bereiden op de 2^de seizoenshelft. Maar wat doet de gemiddelde CIOS-docent?  Hij wacht met smacht achter zijn digitale postvak tot de verlossende mail op de eveneens digitale deurmat valt met daarin alle informatie van “Les Copains 2013”. Er ontstaan spontaan wedstrijdjes om wie het eerste inschrijft, het geld heeft overgemaakt, wie de meeste kilometers maakt, wie het hardst kan dalen, het frivoolst kan klimmen, wie de leider wordt van de “jungle-bridge”(een mysterieus kaartspel uit de beginjaren van dit opleidingsbolwerk) en verder nog een x-aantal andere wedstrijden.

Het kalenderjaar en het einde van het schooljaar wordt traditioneel afgesloten met een bijzondere dag. Tijdens een van mijn eerste “afsluitingsdagen” merkte ik dat ik niet alleen werkzaam ben binnen HET opleidingsinstituut van Nederland, maar ook lid ben geworden van een nog grotere familie dan de TROS pretendeert te hebben, namelijk de grootste…..op basis van gevoel, respect, kennis, ervaring en bereidheid tot samenwerken, niet op basis van aantallen natuurlijk. Als jonge docenten kruip je tijdens zulke dagen ongemerkt toch bij elkaar, tenminste dat dacht ik in eerste instantie, maar het tegendeel bleek waar. Vol ongeloof en met kippenvel van kruin tot teen heb ik genoten van alle mooie woorden, sketches, lachbuien en de onvermijdelijke tranen bij het afscheid van elke willekeurige collega. Ik keek naar mijn collega`s uit dezelfde “jonge honden”-categorie en we knikten instemmend naar elkaar. Zonder woorden raakten we met onze knik allemaal de kern van het succes van ons CIOS, namelijk saamhorigheid.

Afgelopen vrijdag mijn tas gepakt, fiets gecheckt, banden op spanning, routeboek in mijn hoofd geprent en daar ga ik, op weg naar mijn 3^de weekend der Copains. Simpelveld, Huize Damiaan, dat was de basis waar wij altijd op konden terugvallen in dit te korte fietsweekend. Na het ontvangst met natuurlijk de koffie en Limburgse vlaai was het tijd om de slaapzalen in te richten, ons eigen tenue aan te trekken en om 09.45u acte de presence te geven buiten in dit prachtige decor. We misten 1 collega bij dit sportieve spektakel, maar al snel bleken we toch compleet te zijn. Onze collega was even in de huid en kledingstijl van “Pater Damiaan” gekropen om ons allen een behouden vaart toe te wensen. Met gevoel voor timing, tekst, mimiek en humor sommeerde hij ons om in een rijopstelling te gaan staan, sprak ons toe en zegende ons allemaal individueel om zich vervolgens weer snel als collega toe te voegen tot deze fantastische eenheid.

Op weg naar een kleine 100 kilometer door het Zuid-Limburgse landschap. Klimmen, dalen, demarreren, inhalen, terug laten vallen, vinkentouw, elastiek, tete de la course, poursuivants, hongerklop, sjas-patat (zoals wij dat noemen) en alle bekende wielertermen kwamen deze dag voorbij. Reden we lek? Hielpen we elkaar! Gingen we te hard? Reden we nog even door, maar stopte daarna! Moest iemand lossen op een col? Los het maar op, “we zien je boven”. Iedereen reed op zijn eigen tempo, volgde zijn eigen weg op onze gezamenlijke route en als team kwamen we weer aan bij Huize Damiaan. Het leek wel de route van onze student op weg naar zijn diploma.

Na even uitgepuft te hebben met een kleine versnapering gingen de douches aan en soigneerde we ons een weg naar het feestelijke avondmaal. Na het avondeten kregen we de foto`s te zien. Ons team bestaat namelijk uit wielrenners van alle categorieën. Er fietst er zelfs een mee die eerst even zelf de top van elke col aantikt, terugfietst naar achteren om vervolgens iedereen weer in te halen met 1 hand aan het stuur en met de andere hand maakt hij de meest prachtige foto`s in actie. `s Avonds worden deze foto`s op het grote scherm teruggekeken en voorzien van de meest ludieke en grappige teksten, met hier en daar natuurlijk een steek onder water. Als uitsmijter van deze historische dag verscheen “Pater Damiaan” nog eenmaal ten tonele en we waanden ons ineens in een hoogmis van deze katholieke overnachtingsplek. Een 1^ste lezing om je vingers bij af te likken, een preek waarbij de lachspieren op de proef werden gesteld en een samenzang die 4 stoelen laat omdraaien bij “the Voice of Holland”, dat waren de ingrediënten van deze heerlijke, ontspannen avond.

Ik had een heel verhaal kunnen schrijven over hoe ik de dag beleeft heb als ik in de huid van een “amateurwielrenners-droom” was gekropen, maar dat verhaal leest u in mijn eerder geschreven bericht genaamd “Ik win de Enecotour”.  Ik heb er nu bewust voor gekozen om mijn licht te laten schijnen over het gevoel dat bij mij overheerst na wederom een geweldig weekend. Graag wil ik dat doen met een metafoor die sport linkt aan onderwijs, ontwikkeling, teamgeest en collegialiteit.

Een wielrenner die zich perfect voorbereidt op de wedstrijd van zijn leven kan elke col overwinnen, kan in de afdaling een achterstand goed maken, kan zich terugfietsen na een val, kan demarreren op een lastig stuk, maar zoals iedereen weet is dit met een goed team om je heen een heel stuk gemakkelijker.

De wedstrijd van ons leven is het CIOS. Het overwinnen van de col zijn alle veranderingen van toen en nu waar we mee te maken krijgen in het hedendaagse onderwijs. De afdaling en de achterstand kun je zien als een versnelling die je moet inzetten op het moment dat het goed lijkt te gaan. Terugfietsen na een val spreekt denk ik voor zich terwijl het demarreren op een vlak stuk te vergelijken is met werken aan het A-merk dat CIOS heet en dat kun je alleen maar als je een goed team om je heen hebt!

Als ik 1 ding wederom heb geleerd dit weekend is het dat er in die gevoelskeuken van CIOS Sittard-Venlo enorm veel ingrediënten aanwezig zijn. Van de wijze koks met ervaring die toekijken op de leerling-koks, genaamd jonge docenten, tot het hele arsenaal aan keuzes, de materialen en middelen waarmee we kunnen koken, het uitproberen van nieuwe recepten, de ruimte die we elkaar bieden om ons eigen potje te kunnen koken en de hulp die er altijd is als iemand zich spreekwoordelijk in de vingers heeft gesneden.

Ik ben enorm trots op mijn werk en ben heel erg blij dat ik mee mag met de Copains, maar het gevoel van de Copains deel ik met al mijn collega`s van HET opleidingsinstituut van Nederland, namelijk CIOS Sittard-Venlo, of je nou fietst of niet!