CIOS Sittard-Venlo, familiegevoel voor gevorderden.

CIOS Sittard-Venlo een A-merk? Jonge docenten en oud-collega`s door één deur? Vergaderen op locatie? Teambuilding op de fiets? Klimmen en dalen? Hardrijden en wachten op de rest? Prestige en respect? Vriendenweekend of een collegiaal omgangsweekend? Les Copains 2013 was wederom fantastisch!

Ik ga proberen om jullie een kijkje te geven in de gevoelskeuken die het team van CIOS Sittard-Venlo met elkaar deelt. In deze keuken wordt geknipt en geschoren, gekookt, er kan van alles aanbranden, naast de pan vallen, te groot of te klein gesneden worden, met de vuist op de tafel geslagen worden en het servies kan door de keuken vliegen. Maar aan het einde van dit sportieve liedje staat er altijd een heerlijke 5-sterren maaltijd op tafel.

50 jaar geleden opende CIOS Sittard-Venlo haar deuren in het Limburgse land. Vanaf  dat moment is een natuurlijke teambuilding ontstaan die haar weerga niet kent. Collega`s kwamen bij elkaar over de vloer, liepen de deur plat, sjoelde op zondagavond met elkaar inclusief de onmisbare schakels achter dit succes, namelijk de vrouwen. Men was de hele week op school die nog geregeerd werd door kwaliteit en niet door kwantiteit, werkverdeling bestond nog niet, want alles was natuurlijk “part of the job”, sport en bewegen werd nog met een hoofdletter geschreven en het onderwijs was nog echt zoals vroeger. Zelfs de vakantie werd met elkaar gedeeld en daar liggen de wortels van ons hedendaagse succes!

Het weekend genaamd “Les Copains” inclusief bijpassende wielertenues is het weekend van het jaar dat het sporthart van een docent van CIOS Sittard-Venlo sneller laat kloppen. Het is zelfs zo`n begrip geworden binnen het docententeam dat er inmiddels mensen kunnen afstuderen op de medisch niet te verklaren absurd hoge hartslagen die dit weekend oproept bij menigeen. Wat vroeger de fietsvakantie was met de tassen achterop, de remkabels boven het stuur en het schakelsysteem op de stang is geëvolueerd tot een bijna magisch tafereel van een toertocht met een competitief tintje.

We schrijven januari 2013, de vorst zit in de grond, de Kerstman heeft ons land verlaten en menig profclub vertoeft aan de Turkse Riviera om zich voor te bereiden op de 2^de seizoenshelft. Maar wat doet de gemiddelde CIOS-docent?  Hij wacht met smacht achter zijn digitale postvak tot de verlossende mail op de eveneens digitale deurmat valt met daarin alle informatie van “Les Copains 2013”. Er ontstaan spontaan wedstrijdjes om wie het eerste inschrijft, het geld heeft overgemaakt, wie de meeste kilometers maakt, wie het hardst kan dalen, het frivoolst kan klimmen, wie de leider wordt van de “jungle-bridge”(een mysterieus kaartspel uit de beginjaren van dit opleidingsbolwerk) en verder nog een x-aantal andere wedstrijden.

Het kalenderjaar en het einde van het schooljaar wordt traditioneel afgesloten met een bijzondere dag. Tijdens een van mijn eerste “afsluitingsdagen” merkte ik dat ik niet alleen werkzaam ben binnen HET opleidingsinstituut van Nederland, maar ook lid ben geworden van een nog grotere familie dan de TROS pretendeert te hebben, namelijk de grootste…..op basis van gevoel, respect, kennis, ervaring en bereidheid tot samenwerken, niet op basis van aantallen natuurlijk. Als jonge docenten kruip je tijdens zulke dagen ongemerkt toch bij elkaar, tenminste dat dacht ik in eerste instantie, maar het tegendeel bleek waar. Vol ongeloof en met kippenvel van kruin tot teen heb ik genoten van alle mooie woorden, sketches, lachbuien en de onvermijdelijke tranen bij het afscheid van elke willekeurige collega. Ik keek naar mijn collega`s uit dezelfde “jonge honden”-categorie en we knikten instemmend naar elkaar. Zonder woorden raakten we met onze knik allemaal de kern van het succes van ons CIOS, namelijk saamhorigheid.

Afgelopen vrijdag mijn tas gepakt, fiets gecheckt, banden op spanning, routeboek in mijn hoofd geprent en daar ga ik, op weg naar mijn 3^de weekend der Copains. Simpelveld, Huize Damiaan, dat was de basis waar wij altijd op konden terugvallen in dit te korte fietsweekend. Na het ontvangst met natuurlijk de koffie en Limburgse vlaai was het tijd om de slaapzalen in te richten, ons eigen tenue aan te trekken en om 09.45u acte de presence te geven buiten in dit prachtige decor. We misten 1 collega bij dit sportieve spektakel, maar al snel bleken we toch compleet te zijn. Onze collega was even in de huid en kledingstijl van “Pater Damiaan” gekropen om ons allen een behouden vaart toe te wensen. Met gevoel voor timing, tekst, mimiek en humor sommeerde hij ons om in een rijopstelling te gaan staan, sprak ons toe en zegende ons allemaal individueel om zich vervolgens weer snel als collega toe te voegen tot deze fantastische eenheid.

Op weg naar een kleine 100 kilometer door het Zuid-Limburgse landschap. Klimmen, dalen, demarreren, inhalen, terug laten vallen, vinkentouw, elastiek, tete de la course, poursuivants, hongerklop, sjas-patat (zoals wij dat noemen) en alle bekende wielertermen kwamen deze dag voorbij. Reden we lek? Hielpen we elkaar! Gingen we te hard? Reden we nog even door, maar stopte daarna! Moest iemand lossen op een col? Los het maar op, “we zien je boven”. Iedereen reed op zijn eigen tempo, volgde zijn eigen weg op onze gezamenlijke route en als team kwamen we weer aan bij Huize Damiaan. Het leek wel de route van onze student op weg naar zijn diploma.

Na even uitgepuft te hebben met een kleine versnapering gingen de douches aan en soigneerde we ons een weg naar het feestelijke avondmaal. Na het avondeten kregen we de foto`s te zien. Ons team bestaat namelijk uit wielrenners van alle categorieën. Er fietst er zelfs een mee die eerst even zelf de top van elke col aantikt, terugfietst naar achteren om vervolgens iedereen weer in te halen met 1 hand aan het stuur en met de andere hand maakt hij de meest prachtige foto`s in actie. `s Avonds worden deze foto`s op het grote scherm teruggekeken en voorzien van de meest ludieke en grappige teksten, met hier en daar natuurlijk een steek onder water. Als uitsmijter van deze historische dag verscheen “Pater Damiaan” nog eenmaal ten tonele en we waanden ons ineens in een hoogmis van deze katholieke overnachtingsplek. Een 1^ste lezing om je vingers bij af te likken, een preek waarbij de lachspieren op de proef werden gesteld en een samenzang die 4 stoelen laat omdraaien bij “the Voice of Holland”, dat waren de ingrediënten van deze heerlijke, ontspannen avond.

Ik had een heel verhaal kunnen schrijven over hoe ik de dag beleeft heb als ik in de huid van een “amateurwielrenners-droom” was gekropen, maar dat verhaal leest u in mijn eerder geschreven bericht genaamd “Ik win de Enecotour”.  Ik heb er nu bewust voor gekozen om mijn licht te laten schijnen over het gevoel dat bij mij overheerst na wederom een geweldig weekend. Graag wil ik dat doen met een metafoor die sport linkt aan onderwijs, ontwikkeling, teamgeest en collegialiteit.

Een wielrenner die zich perfect voorbereidt op de wedstrijd van zijn leven kan elke col overwinnen, kan in de afdaling een achterstand goed maken, kan zich terugfietsen na een val, kan demarreren op een lastig stuk, maar zoals iedereen weet is dit met een goed team om je heen een heel stuk gemakkelijker.

De wedstrijd van ons leven is het CIOS. Het overwinnen van de col zijn alle veranderingen van toen en nu waar we mee te maken krijgen in het hedendaagse onderwijs. De afdaling en de achterstand kun je zien als een versnelling die je moet inzetten op het moment dat het goed lijkt te gaan. Terugfietsen na een val spreekt denk ik voor zich terwijl het demarreren op een vlak stuk te vergelijken is met werken aan het A-merk dat CIOS heet en dat kun je alleen maar als je een goed team om je heen hebt!

Als ik 1 ding wederom heb geleerd dit weekend is het dat er in die gevoelskeuken van CIOS Sittard-Venlo enorm veel ingrediënten aanwezig zijn. Van de wijze koks met ervaring die toekijken op de leerling-koks, genaamd jonge docenten, tot het hele arsenaal aan keuzes, de materialen en middelen waarmee we kunnen koken, het uitproberen van nieuwe recepten, de ruimte die we elkaar bieden om ons eigen potje te kunnen koken en de hulp die er altijd is als iemand zich spreekwoordelijk in de vingers heeft gesneden.

Ik ben enorm trots op mijn werk en ben heel erg blij dat ik mee mag met de Copains, maar het gevoel van de Copains deel ik met al mijn collega`s van HET opleidingsinstituut van Nederland, namelijk CIOS Sittard-Venlo, of je nou fietst of niet!