Wereldkampioen in mijn droom!

 

Welke jongen droomde niet van een winnende goal in een uitverkocht stadion? Wie maakte niet de allermooiste goals in zijn herinnering? Wie nam vroeger na het trainen een penalty en beeldde zich in dat het ging om een kampioenschap? Bleef je ook oefenen op die Panenka of de wereldgoal van San Marco? Was je daardoor ook altijd te laat voor het avondeten?

Afgelopen zaterdag betrad ik de Amsterdam Arena en ondanks dat hij op dat moment nog niet voor de helft gevuld was kreeg ik ineens een flashback naar mijn jeugdjaren. Zonder een voorkeur te hebben voor een club droomde ik vroeger van spelen in de spits bij een topclub! Wie niet? Dit verhaal zal hopelijk voor heel wat mannen herkenbaar zijn.

In mijn dromen was ik de nieuwe aankoop van mijn favoriete club. Weggekaapt bij de plaatselijke trots mocht ik naar de grote stad om furore te gaan maken in de spits van een wereldteam. Op dit moment maak ik deel uit van een plaatselijk wereldteam. Zo zie je maar weer dat dromen en ambitie niet altijd leiden tot het gewenste resultaat, maar ik moet toegeven dat ik ook geniet van deze sportieve realiteit. Elke wedstrijd die ik speel op dit respectabele niveau gaat de boeken in als mijn eigen finale in mijn eigen verzonnen Champions League.

Daar liep ik als jochie met de bal onder de arm naar school. ADHD bestond nog niet echt, maar als ik nu terugkijk dan denk ik dat ik vast en zeker “Alle Dagen Heel Druk” was. Draaiend op mijn stoel, afgeleid zijn als er een vlieg voorbij vloog, overal wedstrijdjes in zien en niet kunnen wachten totdat de gymles op het rooster verscheen. En wat de gymles ook inhield, het maakte mij niet uit. Mijn drang om te bewegen en mijn, toen al rijke, fantasie zorgde ervoor dat ik me tijdens de turnonderdelen in de finale van de verschillende Olympische disciplines waande, tijdens het basketbal besliste ik de NBA eigenhandig en speelde we trefbal dan verzon ik een bekerfinale van de MTA, beter bekend in mijn dromen als de Mondiale Trefbal Association.

Maar net als velen jongens op die leeftijd was voetbal belangrijker dan welk onderdeel dan ook van mijn, volledig zorgeloos, leventje. Het enige waar ik me druk om hoefde te maken was of ik op tijd thuis was om te eten, of mijn voetbalvriendje van de basisschool ook buiten mocht spelen en of de bal “binnenkant paal” binnenviel of toch “buitenkant-jas” uit de goal caramboleerde. Terugdenkend aan die tijd lijkt het wel alsof ik het herbeleef. Dromen is geweldig en kan voelen als topsport, zeker op het niveau waar ik op droomde.

Ik droomde dat ik van de tribune werd geroepen, omdat alle spitsen geblesseerd waren. Ik schoot in de laatste seconde de bal onhoudbaar in het  kruis en alle fans scandeerden mijn naam. Ik twijfelde of mijn naam wel een echte voetbalnaam was en vroeg me tegelijkertijd af bij welke club ik het liefste wilde spelen. Ik oefende handtekeningen voor het geval dat ik ineens fans tegen het lijf liep en bedacht elke dag weer een betere en mooiere manier van juichen.. Op “de wei”, zoals wij het veld achter onze school noemde, wisselde ik de mooiste passeerbewegingen af met de meest weergaloze goals, achteloze hakjes passeerden de revue alsof het de normaalste zaak van mijn wereldje was en ik stond als een volwassen vent de pers te woord. Overigens sloot ik elke goal af met een buikschuiver van Pi-Air van Hooijdonk waarmee hij het “Avondje NAC” op de kaart zette!

Maar elke dag werd het 17.00u en moest ik gaan eten, weg voetbaldroom voor die dag! Elke ochtend ging de wekker en moest ik opstaan, weg voetbaldroom van die nacht! En uiteindelijk eindigde mijn jeugd en ging ik aan de slag met studeren en werken, weg voetbaldroom die ik had als kind! Maar het mooiste van dromen is dat je ze af en toe kan herbeleven en dat heb ik zojuist gedaan, heerlijk!

Inmiddels is het 23.30u en roept mijn bed. De volgende voetbaldroom staat voor de nachtelijke deur en ik ben benieuwd wat ik nu weer ga beleven. Ik weet inmiddels wel zeker dat ik genoten heb van mijn jeugd, mijn basisschoolvrienden die mij de beste voorzetten gaven wil ik dan ook bedanken dat zij mij in de gelegenheid stelde om furore te maken in mijn fantasierijke wereld! Momenteel bevind ik me in de realiteit van het amateurvoetbal. Morgenavond is het weer trainen met te weinig spelers, zondagochtend ga ik naar de club die perfect gerund wordt door een paar mensen met een onuitputtelijk clubgevoel. Teamgenoten komen met de fiets, sommige al met hun voetbalkleren aan, dan volgt de standaard voetbal warming-up in een iets andere ambiance als waar ik over droomde en is het om stipt 14.30u tijd voor hotse-knotse-begonia-voetbal.

Toch ga ik nog vaak terug naar mijn jeugd merk ik, want als ik scoor en er klappen 25 mensen voor de simpele intikker die ik net met pijn en moeite omgezet heb in een doelpunt dan waan ik me heel even in een uitverkocht “Theatre of Dreams” van Manchester United en voelen die 50 handen die op elkaar gaan als 50.000 handen en na afloop oefen ik nog snel even snel mijn handtekening, gewoon voor het geval dat….!