Lars Boom op kop in de Enecotour? Tijdrit
alleen voor de profs? Kan een amateur meedoen in een professionele wielerronde?
Zouden ze het merken? Zo`n groot peloton en dan 1 onbekende, dat moet toch
kunnen? Zou ik op het podium mogen? Kan ik zonder volgauto toch meerijden?
De wekker gaat en we schrijven vrijdag 16 augustus 2013. Een van de
belangrijkste dagen in mijn nog prille wielercarrière staat op het punt van
beginnen. Zachtjes loop ik de trap af, want ik wil natuurlijk niemand wakker
maken. Het ontbijt staat al stiekem op mij te wachten in de garage. Alles is
voorbereid, de brinta, de spaghetti, energierepen, gelletjes, sportdrank, ik
heb werkelijk aan alles gedacht. Mijn teamgenoten liggen nog te slapen denk ik,
want het is rustig aan het ontbijt.
In mijn gedachten rijd ik de 13,5km al een aantal keren.
Sittard-Geleen, mijn thuishaven. Niet alleen heb ik elk stukje asfalt al
geraakt in deze omgeving, ook ken ik elke boom, windvlaag, hobbeltje of
scheurtje in de weg. Ik weet precies waar ik moet aanzetten, inhouden,
demarreren, versnellen of vol in de ankers moet. Er is geen bocht meer die me
verrast, geen beklimming die me de hongerklop kan bezorgen en geen ploegleider
die me uit mijn ritme kan brengen. Ik ben er klaar voor! Jarenlange training,
afzien tot op het bot, kapotgaan, pap in de benen, vinkentouw, elastiek,
bezemwagen, ik heb alles meegemaakt. Maar vandaag gaat het gebeuren, ik neem
deel aan de Enecotour in mijn eigen omgeving. Vandaag staat de enige tijdrit
van deze ronde op het programma.
Ik ga rustig warmfietsen, groet de rollerbank, wenk mijn Ipod en mijn
benen zijn er klaar voor. De massage die ik zojuist heb gekregen van onze
masseur heeft mij klaargestoomd voor het grote werk! Ik mag als laatste
vertrekken. Alle favorieten zijn al geweest en dan mag ik proberen om de beste
tijd omver te fietsen. Hoe spannend is
dat, familie en vrienden voelen de spanning, wielrenfanaten uit de buurt
steunen mij op social media en het parcours stroomt vol. Wat een ambiance.
Ik betreed de startheuvel. Daar sta ik dan, bovenop, de helm recht, de
blik op oneindig en de benen trappelen als nooit tevoren. Ik kijk met een
schuin oog naar de starter en hij geeft me een knipoog alsof hij weet dat het
goed zit. Nog 10 seconden geeft hij aan en ik waan mij even een stier die elk
moment de kooi ziet openvliegen en dan mag ik me gaan begeven op het parcours
van Sittard-Geleen. Wat voor een stier Pamplona is dat heb ik hier voor mezelf
gecreëerd. Als een ware prof vreet ik alles op wat er op mijn pad komt, mijn
benen stoppen pas als ik ver over de finish ben. Mijn mentale kracht is
ongekend en ik zal hier als winnaar op het podium komen!
Nog 5 seconden roept de starter en ik word onrustiger. Nog 4, 3,
2, 1 PANG! En ik ben op weg, maar wat gebeurt er nu? Het beeld wordt vager, de
benen slapper, de spanning daalt en ik doe er alles aan om in mijn ritme te
komen maar het mag niet baten. In de verte zie ik de schim fietsen van degene
die ik 5 seconden geleden nog was en ik baal als een stekker. Het voelt alsof
mijn ploegleider een arm om mij heen wilt slaan om mij te troosten, maar het
blijkt mijn vrouw te zijn die probeert om me wakker te krijgen.
Vandaag is het namelijk 16 augustus en de Enecotour raast door mijn
stad. Mijn ontbijt staat klaar, m`n stalen ros wacht geduldig tot ik hem
richting mijn werk stuur om vervolgens langs het parcours mijn helden aan te
moedigen. Na de finish van de laatste renner sta ik vooraan bij het podium om de
topsporters te huldigen. Daarna ga ik heerlijk naar huis en ga ik dromen van
een volgend sportevenement. Op naar het WK voetbal waar ik dan waarschijnlijk
in mijn droom het winnende doelpunt scoor tegen thuisland Brazilië in een
zinderende finale!
Ik mag dan misschien geen topsporter zijn, maar soms is dromen net zo
mooi als topsport!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten