Je gaat naar de Tour de France en je neemt mee? Heb ik mijn hardloopschoenen? Kniebeschermers? Elleboogbeschermers? Helm? Moet ik links of rechts gaan lopen? Waar staat het meeste publiek? Tete de la course, poursuivants, peloton of de bus?
TJ van Garderen heeft er waarschijnlijk niks van meegekregen, maar in zijn kielzog speelde zich wederom een historisch moment af in de geschiedenis van de Tour de France. Daar waar ik in het bericht van “het land van Froomage” in de gedachten ben gekropen van de concurrenten van Froome, ben ik nu geïnteresseerd geraakt wat sommige supporters bezield. En dan met name de hoofdrolspeler in de “soap van de tackle”
Kort samengevat, er was natuurlijk weer een meeloper bij een van de koplopers. “Mama, ben ik in beeld” is waarschijnlijk de grootste reden om mee te gaan rennen met de wielrenners die proberen zo hard mogelijk tegen een berg op te rijden. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er mensen zijn die gerichte feedback, tips of technische fietsaanwijzingen geven terwijl ze als een malloot langs een fietser rennen. Het gezicht naar de fietser gedraaid, de benen en voeten in voorwaartse richting gekeerd, dus motorisch gezien is dat een knappe prestatie.
Maar gelukkig gaat ook het knotsgekke fietspubliek zichzelf corrigeren. Daar waar bocht 7 van Alp d`Huez bol staat van bierdrinkende en hossende Nederlanders staan op andere plekken niet alleen wielrenfanaten, maar schijnbaar ook opvoeders, pedagogen, politie in burger, stadswachten en andere ordehandhavers. De ergernis die veel tv-kijkers hebben bij het zien van een mee rennende Borat of een hardlopende jongeman verkleed als knakworst bekroop ook de hoofdrolspeler in “de soap van de tackle”. De hardloper was net op stoom, topsnelheid bereikt, volledig in balans totdat er ineens een ouderwetse “pootje haak” werd uitgevoerd. De man stortte ter aarde, even niet bewust van wat er zich zojuist heeft afgespeeld, maar uiteindelijk natuurlijk boos dat hem dat overkwam.
Hij zal waarschijnlijk niet nagedacht hebben wat er zou gebeuren als hij per ongeluk de wielrenner van zijn fiets afschreeuwt, duwt of enigszins uit balans brengt. Guerini werd ooit op de Alp d`Huez door een botsing met een amateurfotograaf van zijn fiets gevaagd, maar wist nog wel te winnen. Maar schijnbaar overheerst bij vele wielren-hooligans de “mama-ben-ik-in-beeld-gedachte” in plaats van het genieten dat je bij deze sport nog echt de renners van dichtbij ziet. In velen andere sporten zijn de hoofdrolspelers onbereikbaar door allerlei hekken, sloten of andere veiligheidsmaatregelen.
Ik kan me niet voorstellen dat ze de hele etappe hekken gaan zetten, maar door deze acties zal men zich wel gaan afvragen hoe ze deze malloten kunnen stoppen. Misschien heeft degene die getackeld heeft wel geholpen.
Ik hoop in ieder geval niet dat de wielrenners van de toekomst de voetballers achterna gaan. Want dan worden naast de “tackle” waarschijnlijk ook de schwalbes, tijdstraffen aanvragen, wheelies, shirtje trekken enzovoorts geïntroduceerd.
Zie je het voor je in 1 etappe? Thomas Voeckler die doet alsof iemand zijn band heeft leeggelaten, Jens Voigt die na zijn 10de versnelling het niet meer kan bijbenen en constant Johnny Hoogerland bij de arm grijpt en uiteindelijk wint Peter Sagan de massasprint door een laatste wheelie te plaatsen met 70km/u vlak voor de finish.
Dromen mag, maar ik hoop dat we het gewoon houden bij de bus, de hongerklop, de “Hup Bram” en de waterdragers! Hulde aan de “tackle-man” die corrigerend gedrag weer in de markt heeft gezet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten